Αυτά που θέλω να σου πω #3

Κοιμήθηκες με τέτοια ζέστη; Μάλλον ήσουν πολύ κουρασμένος…

Ξέρεις τι σκεφτόμουν σήμερα το πρωί; Όταν γεννήθηκες, δεν ήξερα … Και κανείς δεν μου είπε. Όλοι μου λέγανε χαριτωμένα «Κοιμήσου τώρα γιατί μετά θα κάνεις 18 χρόνια να κοιμηθείς…». Αστειάκι που δεν είναι καθόλου αστειάκι βέβαια, αφού δεν δημιουργεί καμία θετική προσμονή για αυτό που έρχεται στον κόσμο.

Άντε μία υπομονή τις πρώτες 40 μέρες, άντε μετά το εξάμηνο, άντε μετά να περπατήσει… όχι , όχι απόλυτη και η φάση αυτή πάμε λίγο πιο μετά να παίζει μόνο του, άντε μετά να βγάλει την πάνα, άντε να επικοινωνείτε καλύτερα, άντε μετά να τελειώσει το νηπιαγωγείο να στρώσουν τα πράγματα, άντε λίγο οι πρώτες τάξεις του δημοτικού να προσαρμοστεί, μετά να δούμε και τις παρέες του, άντε μετά η προεφηβεία και λίγο πιο μετά η εφηβεία…

Το καταλαβαίνεις; Σε γέννησα και από τότε σκέφτομαι να τελειώσει αυτό που ζω για να έρθει το επόμενο για να τελειώσει το επόμενο. Και τελικά σήμερα, μετράω στιγμές χαμένες. Πέρασαν και οι αϋπνίες, και τα ξεσπάσματα και οι πρώτες λέξεις, και τα ατελείωτα τραγούδια … Πέρασαν όπως ήθελα; Δεν ξέρω … ξέρω ότι βιάστηκα και συ τρέχεις τώρα … Θα τα καταφέρουμε, θα βρούμε το ρυθμό μας, δεν έχω αμφιβολία. Απλά ήθελα να σου πω ότι δεν ήξερα. Ζήτησα βοήθεια μετά, διάβασα, αλλά στην αρχή δεν ήξερα.

Προχθές σου τραγούδησα το τραγούδι που σε νανούριζα μέχρι τα 2,5. Το θυμήθηκες και ήρθες στην αγκαλιά μου. Για αυτό το πράγμα μιλάω. Να γέμιζα την ψυχή σου με αυτές τις μνήμες που ξεσηκώνονται από τις αισθήσεις … Όπως και να έχει, σήμερα είμαι εδώ, έτοιμη και αποφασισμένη να συμμετέχω στην σχέση μας απολαμβάνοντας το κάθε σου βήμα. Θα τα καταφέρουμε …

Έχει πολύ ζέστη! Θα μείνω κοντά σου να σε προσέχω μέχρι να ξυπνήσεις. Ποτέ δεν έχω κάτσει τόση ώρα να σε κοιτάω … και το λακκάκι σου στο αριστερό μάγουλο δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμα. Θα περιμένω να ξυπνήσεις για να το δω!