Αυτά που θέλω να σου πω #7

dgounari 27 Αυγούστου, 2019

«Θα πας σχολείο  (σιωπή…). Πως θα είναι; Θα σου αρέσει; Θα παίζεις με τα παιδιά; Θα κλάψεις; Θα με ζητάς; Η δασκάλα σου θα σου μιλάει ωραία; Δηλαδή, όσο ωραία και να σου μιλάει, δεν θα είναι εγώ. Θα τρως;

Αλλά είπαμε θα κάνουμε ομαλή προσαρμογή. Κι αν δεν προσαρμοστείς ποτέ; Δεν έχω πάρει πολλές μέρες άδεια από τη δουλειά, πόσες θα χρειαστούν; Κι αν κλάψεις τόσο πολύ που μετά μισήσεις το σχολείο και τελικά δεν θέλεις να πας; Κι εγώ πως θα ξέρω τι συμβαίνει εκεί; Θα μου μιλάς; Θα μου τα λες όλα; Κι αν σε χτυπήσει κάποιο παιδάκι;

Το κεφάλι μου πάει να σπάσει. Δεν ήξερα ότι θα είναι τόσο δύσκολο. Παρακαλούσα να μεγαλώσεις να πας σχολείο αλλά πολύ κακώς.  Καλύτερα στην αγκαλιά μου, εδώ μέσα, τα δυο μας, μια χαρά. Ακούς τι λέω; Ευτυχώς δεν ακούς και κοιμάσαι.

Τα έχω κάνει όλα όπως τα διάβασα, σε έχω προετοιμάσει, αύριο θα πάω και σε ένα εργαστήριο για την προσαρμογή, τι μπορεί να πάει στραβά; Μπορεί να είναι πολύ πιο εύκολο από όσο περιμένω. Έτσι θα είναι, θα το δεις. Άλλες μαμάδες θα δυσκολευτούν και θα με ρωτάνε «Μα πως το καταφέρατε τόσο εύκολα…» κι εγώ θα παίρνω εκεί το εκνευριστικό ύφος «Μα πραγματικά, για την προσαρμογή κάνετε έτσι; Όλοι πήγαμε σχολείο…». Καλά αυτή η τελευταία ατάκα νομίζω ότι μου τρυπάει τον εγκέφαλο.

Ξέρω, δεν είναι ώριμες οι αντιδράσεις μου…αλλά ξέρεις κάτι; Πρέπει κι εγώ να προσαρμοστώ. Να προσαρμοστώ ότι μεγαλώνεις, ότι κάνεις βήματα, ότι χρειάζεται να στηρίζω τις δύσκολες στιγμές και να σε εμπιστευτώ. Να εμπιστευτώ εσένα και τους νέους φροντιστές σου. Να εμπιστευτώ ότι μπορεί να περνάς εκεί καλύτερα … Να σε εμπιστευτώ όπως τότε που σε άφηνα να φτιάξεις τους πύργους σου με τα τουβλάκια…

Θέλω να αγαπήσεις το νέο σου περιβάλλον και ξέρω καλά πως μπορώ να συμβάλλω σε αυτό. Απλά να, ορισμένες φορές ανησυχώ … Είμαι εδώ και θα είμαι δίπλα σου να κάνεις αυτή τη μετάβαση.