Αυτά που θέλω να σου πω #8

“Δεν μπορώ να καταλάβω τι θέλεις…Αυτό που έχουμε καταλήξει να μην μπορούμε να συνεννοούμαστε με απογοητεύει κάθε μέρα. Ούτε στο τι φαγητό έχουμε αύριο δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε. Συμφωνούμε δηλαδή…το βράδυ, και την επόμενη μέρα χαμός.

Προεφηβεία…λένε…Εγώ ήξερα την εφηβεία. Και τι θα γίνει δηλαδή κάθε φορά θα έχουμε και κάτι. Terrible twos, horrible threes, προσχολική, προεφηβεία η οποία τοποθετείται όλο και νωρίτερα, εφηβεία…Ωραία! Ε …  δεν έμεινε και κάτι. Καλά μου λέγανε η πιο ωραία ηλικία είναι η βρεφική, συγκεκριμένες ανάγκες. Αυτό με τις ανάγκες…

Προσπαθώ αλήθεια να σκεφτώ τι μπορεί να συμβαίνει πίσω από αυτή τη συμπεριφορά. Απογοητεύομαι, σαστίζω, λέω δεν μπορεί…δεν μπορεί να έχουν πάει όλα τόσο λάθος. Αισθάνομαι αβοήθητη, μόνη, στο πουθενά. Έχω μπροστά μου έναν άνθρωπο πλέον, δεν είσαι ούτε μωρό ούτε μικρό παιδί. Γιατί πηγαίνουν όλα τόσο λάθος;

Σίγουρα είναι οι οθόνες. Παίζεις αυτές τις βλακείες όλη την ώρα. Σε έχω χάσει. Εσύ δεν είσαι το παιδί μου, είσαι άλλο πράγμα. Αλλά ορισμένες φορές είμαι τόσο κουρασμένη. Κλείνεσαι εκεί μέσα, παίζεις, ξεχνιέσαι, δεν μπορώ να σε επαναφέρω. Δεν έπρεπε να βάλουμε αυτό το πράγμα σπίτι μας. Έχουμε χάσει κάθε επικοινωνία.

Διαβάζω και κάτι άρθρα, λένε για κάτι tips, προσπαθώ να τα κάνω αλλά δεν μπορώ, άλλα δεν μου ταιριάζουν, με άλλα διαφωνώ, άλλα με μπερδεύουν, άλλα μου μοιάζουν σαν τους «5 τρόπους να κάνετε να σας θέλει ο άντρας σας…».

Κοιμάμαι το βράδυ και προσπαθώ να σκεφτώ ότι αύριο είναι μια άλλη μέρα, τα πράγματα θα πάνε καλύτερα. Και κάθε μέρα δεν είναι μια άλλη μέρα, είναι μια χειρότερη μέρα. Κάνε κάτι σε παρακαλώ…

Από ποιόν ζητάω τι; Είμαστε δύο σε αυτή την σχέση και είσαι το παιδί. Είναι δυνατόν να μην μπορώ να είμαι ενήλικας, σταθερά; Είναι δυνατόν να σου ζητάω εσένα να βοηθήσεις τη σχέση μας;

Ανάσα (εισπνοή – εκπνοή)… Είμαι ο γονιός και έχω ευθύνη για την σχέση μου με το παιδί μου!”