Αυτά που θέλω να σου πω #11

Σε βλέπω πόσο προσπαθείς. Σηκώνεσαι, ντύνεσαι, ετοιμάζεσαι. Βάζεις τα παπούτσια, σέρνεις και τη τσάντα, καλά – καλά πριν το καταλάβεις έχεις βγει από το σπίτι. Όλα τα κατάφερες. Να ντυθείς, να κατουράς, να πλένεις τα χεριά σου, να πλένεις τα δόντια σου και τα πιο σύνθετα, να μιλάς, να πηγαίνεις σχολείο, να διαβάζεις, να γράφεις Όλα…
Πότε δεν σου το έχω πει.Η αλήθεια είναι ότι δεν το παρατηρώ συχνά. Τρέχω κι εγώ και δεν προλαβαίνω να δω το θαύμα που συμβαίνει δίπλα μου..εσένα να μεγαλώνεις. Και πως κάθε μέρα εξελίσσεσαι και αλλάζεις.
Κι εγώ τα κατάφερα! Ξέρεις κανείς δεν μας το λέει σε εμάς τους γονείς. Από τη μια έχουν δίκαιο, γιατί να πεις μπράβο σε κάποιον που μεγαλώνει το παιδί του. Κάνει το αυτονόητο. Αλλά άλλες φορές το έχω πολύ ανάγκη να το ακούσω. Θα το πω λοιπόν εγώ σε μένα.
Με βλέπω πόσο προσπαθώ, κάθε μέρα κάνω ένα μικρό βήμα. Θυμάμαι όταν σε έφεραν στα χέρια μου, δεν ήξερα τίποτα, και τώρα και ξέρω και νιώθω. Νιώθω πως είναι να μεγαλώνεις κι εσύ μαζί με ένα παιδί, να ανοίγεις, να διευρύνεις, να αλλάζεις.
Έχει και δύσκολα, αλλά υπάρχουν στιγμές, που και αυτά τα νιώθω τόσο δικό μας και ξεχωριστό κομμάτι. Μέρος αυτής της διαδρομής.
Δεν ξέρω σε ποιο σημείο της διαδρομής βρισκόμαστε αλλά τα έχουμε πάει πολύ καλά μέχρι σήμερα…