“Μου είναι πολύ δύσκολο να σου εξηγήσω πως έχει αλλάξει η αίσθηση του χρόνου από τότε που γεννήθηκες. Πάντα έχω κάτι να περιμένω ενώ παράλληλα αγωνιώ μην χάσω κάποια στιγμή σου…
Ανυπομονούσα να έρθει αυτή η μέρα. Η μέρα που θα πας πάλι σχολείο. Και ντρεπόμουν να το πω ακόμα και στον εαυτό μου. Καλά για τις φίλες μου, ούτε συζήτηση. Μέσα στις εκφράσεις τύπου “πως θα την αποχωριστώ τώρα;”, “δε θέλω να είμαι μακρυά του ούτε λεπτό” κτλ, τα δικά μου συναισθήματα ήταν μία παραφωνία. Ανυπομονούσα να μείνω λίγο μόνη μου, να ετοιμαστώ με ησυχία, να πιω ένα ποτήρι ζεστό καφέ και να κοιτάω ξέγνοιαστα από το παράθυρο. Μου φάνηκαν οι μέρες που είμαστε συνέχεια μαζί πολλές.
Την ίδια στιγμή, σκέφτομαι πόσο γρήγορα πέρασαν. Κάναμε πολλά πράγματα. Αγκαλιές, ταξίδια, καυγάδες, φωνές, συγνώμες, δώρα, αστεία.
Σήμερα, ετοιμάστηκες χαρούμενος για το σχολείο. Κατάλαβες τη χαρά μου αλλά είχες μάλλον να σκεφτείς τη δικιά σου. Με φώναξες όταν ήσουν στην πόρτα “Μαμά, αγκαλιά…!”. Δεν ξέρω πως θα έπρεπε να αισθάνομαι αλλά εκείνη τη στιγμή, σε είδα στο μέλλον, έτοιμο και δυνατό να ανοίγεις πόρτες με αυτοπεποίθηση και σιγουριά.
Έφυγες και κλείνοντας την πόρτα συνειδητοποίησα ότι τα ταξίδια στο χρόνο είναι αναπόσπαστο κομμάτι ενός γονιού. Το ταξίδι του “πως;” μέσα σε μία χρονοκάψουλα. Εγώ για αυτά τα Χριστούγεννα θα απαντήσω με πολύ αγάπη και εμπιστοσύνη. Και το ταξίδι στο χρόνο συνεχίζεται και για το 2020… “