Αυτά που θέλω να σου πω #15

Αδύναμη και λίγη. Έτσι αισθάνομαι τις φορές που δεν καταφέρνω να διαχειριστώ τα νεύρα μου. Θυμώνω και αισθάνομαι ότι μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Και μετά από λίγο καταλαβαίνω πως έχασα για μια ακόμη φορά την ψυχραιμία μου. Υπάρχουν μέρες που είναι πολύ δύσκολο να παραμένω ήρεμη, που τελικά είναι πολύ δύσκολο να μπορώ να είμαι σε επαφή μαζί σου. Αυτές οι μέρες που στοιχειώνουν το μυαλό μου και αν μπορούσα θα τις έσβηνα…
Εσύ πως άραγε να με σκέφτεσαι; Πως να νιώθεις όταν μπορεί να φωνάξω ή να δείξω τη δυσαρέσκεια μου;
Όμως δεν μπορώ να φτιάχνω το αγαπημένο σου φαγητό στις 21.00 το βράδυ και ούτε να κάνεις μισή ώρα να επιλέξεις μία μπλούζα. Είδες πάλι; Μπρος – πίσω. Να βάλω όρια ή να σε ακολουθήσω;
Τίποτα δεν μπορώ να κάνω από τα δύο τελικά…για αυτό αισθάνομαι και αδύναμη και λίγη. Νομίζω από τη στιγμή που γεννήθηκες, γεννήθηκε και μέσα μου αυτός ο δείκτης της μητρικής ανεπάρκειας. Κάποιες στιγμές μηδενίζει και κάποιες στιγμές φτάνει στα ανώτατα όρια του…
Θα περάσει και αυτή η μέρα. Σκέφτομαι όμως, πόσες τέτοιες μέρες σαν αυτήν είναι αρκετές για να πληγώσω τη ψυχή σου; Κανείς δεν θα μου απαντήσει, το ξέρω. Ακόμα κι αν το ήξερα, θα άλλαζε κάτι; Δεν νομίζω.
Τελικά ίσως σκεφτώ, πόσες μέρες σαν τις άλλες που περνάμε όμορφα και αγαπημένα είναι αρκετές για να γεμίζω τη ψυχή σου με αγάπη; Καλύτερα έτσι! Για αυτές τις μέρες θα προσπαθήσω αύριο. Λίγο πιο δυνατή και πιο ικανή!