Η μαγεία του Last Dance στην γονεικότητα

Με τεράστια επιτυχία παίζεται στο Netflix, το Last Dance, ντοκυμαντέρ / σειρά για την πορεία του Jordan του σπουδαιότερου μπασκετμπολίστα όλων των εποχών και των Σικάγο Μπουλς προς την κατάκτηση του έκτου και τελευταίου τίτλου στην ιστορία τους.

Σκεφτόμουν ότι μπορεί η αναφορά σε αυτό, στην επαγγελματική μου σελίδα, να ξενίσει, να φανεί παράτερη ή να μην έχει τόσο μεγάλη απήχηση. Αλλά ξέρετε δεν μπορώ να αντισταθώ στο να αποκαλύπτω τον εαυτό μου, ιδίως σε εσάς που με διαβάζετε. Το Last Dance είναι ένα εξαιρετικό ντοκυμαντέρ το οποίο με ένα αριστουργητικό τρόπο δείχνει όλες τις πτυχές του πρωταθλητισμού αλλά και του πρωταθλητή. Χωρίς να κάνει αγιογραφία σε κανέναν (υπάρχει αντίλογος σε αυτό, αλλά κατά την απόψη μου η μόνη αγιογραφία αφορά στις αδιανόητες αθλητικές ικανότητες του Jordan, οι οποίες είναι αδιαμφισβήτες), θέτει σε κάθε επεισόδιο διαφορετικά ηθικά και κοινωνικά διλλήμματα των οποίων η απάνταση παραμένει (όχι για όλους) πάντα σύνθετη.

Οι γονείς που έχουν παιδιά αθλητές – ίσως όχι μόνο – , νομίζω ότι θα έπρεπε να το δουν. Όχι φυσικά για την αναλογία των μεγεθών αλλά για το τι συμβαίνει σε έναν αθλητή μέσα του, πως λειτουργεί το περιβάλλον για αυτόν, τι είναι αυτό που δίνει κίνητρο και αν αυτό είναι τελικά ικανό να σε κάνει ευτυχισμένο.

Ο Jordan, αρκετές φορές στο ντοκυμαντέρ, στο σήμερα, που μιλάει για το παρελθόν, φαίνεται να συγκινείται, αναφέρει πόσο πιέστηκε από τις απαιτήσεις των άλλων και δικαιολογεί άσχημες συμπεριφορές που του καταλογίζουν. Υπάρχει και η ιστορία της άρνησης του να στηρίξει δημόσια έναν Αφροαμερικάνο υποψήφιο σε ομοσπονδιακές εκλογές ενώ ο αντίπαλος του ήταν ρατσιστής, η οποία επίσης θέτει νέα ζητήματα για την θέση τέτοιων ανθρώπων και τον τρόπο που τελικά συμβάλλον στην κοινωνία. (Ο Jordan δίνει μια εξήγηση σε αυτό)

Έχουν μείνει ακόμα δύο επεισόδια και το παρακαλουθώ σαν τρελή. Περιμένω πως και πως τη Δευτέρα, μαγνητίζομαι από τις απίστευτες φάσεις, τρελαίνομαι με τις κόντρες του με τους άλλους, θαυμάζω αυτό το ατέλειωτο δόσιμο σε κάτι, αλλά πάντα μένω με την απορία στο τέλος. Είναι ευτυχισμένος; Και μετά σκέφτομαι, έχει σημασία; Αποτελεί ένα φαινόμενο, την απόδειξη του θεού στη γη, γιατί να έχει σημασία αν είναι ευτυχισμένος.

Και λίγο μετά, απαντάω ότι έχει. Έχει σημασία, αυτό που λέμε, να είσαι καλά με τα μέσα σου, ακόμα και για τον Jordan. Η προσωπικότητά του δείχνει αυτό το αδηφάγο για ανταγωνισμό, διεκδίκηση, εκδίκηση (μπασκετική), ένα εξωτερικό κινητρό. Ατελείωτο, αστείρευτο αλλά εξουθενωτικό! Αυτό βέβαια τον έκανε αυτό που είναι …

Προσφατά σε μία συζήτηση με κάποιον για το ντοκυμαντέρ μου είπε: “Σιγά μην το δω με το γιο μου. Τον τζογαδόρο, είναι αυτό πρότυπο για το παιδί μου…”. Ξαφνιάστηκε γιατί εγώ δεν το έβλεπα έτσι.

Δεν ξέρω αν θα τον επιλέγατε ως πρότυπο. Αλλά η παρακολούθηση τέτοιων σειρών είναι ευκαιρία να συζήτησουμε με τα παιδιά μας (σε κατάλληλη αναπτυξιακή ηλικία) θέματα χρήσιμα και επίκαιρα. Από πολλές πλευρές, τις σκοτεινές και τις φωτεινές. Γιατί όλες οι ζωές έχουν και από τις δύο.

ΥΓ. Νομίζω πάνω από 12 ετών (και αυτό είναι σχετικό, εξαρτάται από το παιδί) θα το παρακολουθούσα με τα παιδιά μου