Δημιουργική γονεικότητα στα σημεία

Διαβάζω κάπου: ” Όταν κάτι κατακτάει το παιδί, αρνούμαστε να το βοηθήσουμε.”

Καταλαβαίνω το πόσο σημαντική είναι η αυτονομία. Για την ακρίβεια, όχι μόνο καταλαβαίνω αλλά νομίζω ότι αποτελεί μία σημαντική πλευρά, την οποία υποστηρίζουμε με διάφορους τρόπους στα παιδιά μας.

Το παράδειγμα που αναφερόταν το απόσπασμα ήταν το ντύσιμο. Εν ολίγοις, ανέφερε ότι αν το παιδί έχει κατακτήσει το ντύσιμο και μας ζητάει βοήθεια, του αρνούμαστε και ενθαρρύνουμε να το κάνει μόνο του. Το άρθρο επίσης ανέφερε, ότι στα παιδιά αρέσει να ασκούν εξουσία πάνω μας, για αυτό μας καλούν για βοήθεια.

Ο γιος μου από τη μέρα που γεννήθηκε η αδερφή του, μου ζητάει να τον ντύσω. Αναπτυξιακά έχει εδώ και καιρό κατακτήσει το ντύσιμο. Κάνει πολλά και σύνθετα πράγματα μόνος του, όπως για παράδειγμα να κόψει ψωμί, να ετοιμάσει το πρωινό του, να βουρτσίσει δόντια κτλ κτλ. Αλλά ζητάει να τον ντύνω. Μόνο εγώ και κάθε φορά.

Και ανταποκρίνομαι. Πάντα. Με χαρά. Κουρασμένα αλλά χαρούμενα. Είναι η στιγμή μας. Και μετά από περίπου πέντε μήνες  που μου το ζητάει, έχει αρχίσει να φθίνει. Πλέον πιο σπάνια. Και είμαι σίγουρη ότι σε λίγο δε θα τον ντύνω εγώ.

Ζήτησε προσοχή. Έβλεπε να φροντίζουμε αποκλειστικά μια άλλη ύπαρξη και βρήκε έναν τρόπο να πάρει κι αυτός μια τέτοια φροντίδα. Δεν άσκησε καμία εξουσία πάνω μου. Εξέφρασε με τον τρόπο του μια συναισθηματική ανάγκη.

Γυρίζω λοιπόν σε αυτό το βαρύγδουπο “Όταν κάτι κατακτάει το παιδί, αρνούμαστε να το βοηθήσουμε”. Πόσοι γονείς προσπαθούν να χωρέσουν την αλληλεπίδρασή με τα παιδιά τους σε τέτοιες γενικόλογες παραινέσεις;

Οι γονείς δεν ακολουθούμε συνταγή για γιουβαρλάκια. Προσπαθούμε να κάνουμε δημιουργική γονεικότητα στα σημεία. Η σχέση μας με το παιδί μας δεν χωράει σε τέτοιες απόλυτες προτάσεις. Είναι πολύ στενές (τέτοιες προτάσεις) για να χωρέσουν τόση ζωντάνια!