“Μάζεψε τα παιχνίδια σου για να φας το γλυκό σου…”

“Συμμάζεψε το δωμάτιο σου για να παίξουμε μαζί το επιτραπέζιο που είπαμε… “

Πόσο συχνά έρχονται τέτοιες φράσεις στο μυαλό μας ή συχνά τις λέμε τελικά, όταν θέλουμε να γίνει κάτι. Να βάλει το μπουφάν, να μαζέψει τα παιχνίδια, να συμμαζέψει το δωμάτιο. Θέλουμε να συμβεί γιατί φοβόμαστε ότι θα κρυώσει, γιατί θέλουμε να μάθει να μαζεύει τα παιχνίδια του.

Εκείνη τη στιγμή συνδέουμε αυτή την διαδικασία μάθησης με το αποτέλεσμα (να συμβεί) και βρίσκουμε τρόπους να πείσουμε τελικά το παιδί να το κάνει. Στην πρόσπαθεια αυτοί εξοπλιζόμαστε με ότι εργαλεία έχουμε. Σαν τους μάγους σε διαγωνισμούς ταλέντων, που φανερώνουν τα κόλπα τους…!

Ταινία, γλυκό, παιχνίδι μαζί μας! Θετικές στιγμές διαθέσιμες να δελεάσουν ώστε να πείσουν τελικά το παιδί να κάνει κάτι το οποίο θέλουμε να μάθει.

Αν διαβάσουμε τις αρχικές προτάσεις έξω από τη συναισθηματική φόρτιση της στιγμής και από την πίεση που αισθάνομαστε εκείνη την ώρα, έχει ενδιαφέρον να σταθούμε στο πως μας φαίνεται πραγματικά αυτό που λέμε.

Ποια είναι η σχέση του μπουφάν με την ταινία;

Τα παιχνίδια με το γλυκό;

Το συμμάζεμα δωματίου με το επιτραπέζιο;

Καμμία. Συσχετίζουμε άσχετα πράγματα μεταξύ τους δημιούργωντας μια σχέση εξουσίας (στερώ κάτι που ξέρω ότι προτιμάς να μην χάσεις) για να πείσουμε.

Κάποια στιγμή, ενώ μου ζητούσε να βάλει ταινία, του είπα για να τον αποτρέψω: “Ωραία, αλλά αν δεις ταινία, αύριο δε θα φας το γλυκό που είχαμε πει”, μου απάντησε έξαλλος: “Μα τι σχέση έχει η ταινία με το γλυκό; Τι είναι αυτά που λες;”

Μου είπε πολύ εύστοχα και απλά, πως αν θέλω να οριοθετήσω, να δείξω, να εμπνεύσω, να καθοδηγήσω, να μεταφέρω μια καλή συνήθεια, χρειάζεται να κάνω αυτό ακριβώς και όχι να προσπαθώ με άλλους τρόπους να γίνει για μια στιγμή απλά αυτό που θέλω. Μου είπε να αφήσω τα ζογκλερικά και να μείνω μαζί του σε αυτό που συμβαίνει, να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε. Εκεί, στο μπουφάν, στα παιχνίδια, στο συμμάζεμα!