Παγκόσμια Ημέρα Γυναίκας 2021: Εργαζόμενες μητέρες

Εργαζόμενες μητέρες: Ίση πρόσβαση και ισότιμη μεταχείριση στην εργασία

Το βλέπω κάθε μέρα σε μένα την ίδια. Πρέπει να προσπαθώ να θυμάμαι να γράφω σε δύο γένη. Να μιλάω χωρίς να αποκλείω. Να μην αναπαράγω στερεότυπα σαν δεδομένες αλήθειες.

Να μη λέω “ευχαριστώ που κράτησες τα παιδιά” στον άντρα μου όταν δουλεύω. Παιδιά του είναι.

Να μην θεωρώ αυτονόητο στην οικογένεια ότι εγώ θα φροντίσω τις ανάγκες των παιδιών.

Η μητρότητα είναι ένα πεδίο που αποτυπώνονται χαρακτηριστικά αποκλεισμοί και στερεότυπα. Είναι αδύνατον να μιλήσεις για τη μητρότητα χωρίς να συζητήσεις για τα δικαιώματα της γυναίκας. Και είναι αδύνατον να συζητήσεις για τα δικαιώματα της γυναίκας χωρίς να μιλήσεις για την μητρότητα στην εργασία.

Η πανδημία ανανέωσε – αρνητικά – αυτή τη συζήτηση της ισότιμης μεταχείρισης εργαζόμενων μητέρων.

Τα στοιχεία

Έρευνα του Ευρωπαϊκού Ιδρύματος για τη Βελτίωση των Συνθηκών Διαβίωσης και Εργασία για τις χώρες της ΕΕ-27, τον Ιούλιο, εν μέσω πανδημίας, έδειξε ότι οι εργαζόμενες γυναίκες με παιδιά κάτω των 12 ετών ξόδεψαν 54 ώρες ανά εβδομάδα για τη φροντίδα των παιδιών (σε σύγκριση με 32 ώρες για τους άνδρες), ενώ γυναίκες που είναι άνεργες ξοδεύουν 74 ώρες (σε σύγκριση με 37 ώρες για τους άνδρες). Σε οικιακές εργασίες, οι γυναίκες ξόδεψαν περισσότερο χρόνο από ό, τι οι άντρες, είτε εργάζονταν (16 ώρες σε σύγκριση με 11 ώρες), ή ήταν άνεργες (20 ώρες σε σύγκριση με 12 ώρες για τους άνδρες). Η Ελλάδα διατηρεί την πρωτιά μαζί με τη Ρουμανία στις χώρες με τις μεγαλύτερες διαφορές στους παραπάνω χρόνους μεταξύ ανδρών και γυναικών.

Καθόλου τυχαίο που στην ίδια έρευνα το 35% των εργαζόμενων γυναικών (μητέρων ή μη) αναφέρουν ψυχική εξουθένωση κατά τη διάρκεια της εργασίας την περίοδο της πανδημίας (ποσοστό που στους άντρες είναι στο 25%).

Εργασία και μητρότητα

Επιλέγουμε να γινόμαστε μητέρες και ερωτήματα ξεπηδάνε αυτόματα μέσα μας:

❓Πως θα μεγαλώσω το παιδί;

❓Πως θα το πω στη δουλειά;

❓Ποια είναι η κατάλληλα χρονική στιγμή για την επαγγελματική μου εξέλιξη;

Θέλουμε να επιλέγουμε να γινόμαστε μητέρες. Ως εκεί.

Όλοι μαζί για την ίση μεταχείριση των εργαζόμενων μητέρων

Μια πολύ καλή μου φίλη επέστρεψε στην εργασία της στους 2,5 μήνες μετά τη γέννηση του παιδιού της σε ένα εξαιρετικά ανταγωνιστικό εργασιακό περιβάλλον. Αντλούσε γάλα σε αποθήκες και σε γραφεία για να μην στερήσει στο παιδί της και παράλληλα προσπαθούσε να συνεχίσει την επαγγελματική της ζωή σαν να μην άλλαξε τίποτα γιατί «έτσι έπρεπε». Σήμερα δεν τολμά να κάνει δεύτερο παιδί γιατί η πρώτη της εμπειρία ήταν εξαντλητική και δύσκολη.

Έχουμε δρόμο. Έχουμε δρόμο για να συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε όλοι μαζί για να σταματήσουν οι διακρίσεις.

Για να μην κρύβουμε τις στερεοτυπικές μας αντιλήψεις πίσω από αυτόν το «σεβασμό» και την «αναγνώριση» στη γυναίκα – μητέρα, που φτάνει μέχρι εκεί που θα κάτσει σπίτι ως η «κατάλληλη» να μεγαλώσει παιδιά.

Στοιχεία: Eurofound (2020), Living, working and COVID-19, COVID-19 series, Publications Office of the European Union, Luxembourg