Αυτά που θέλω να σου πω #42
Αυτά που θέλω να σου πω #42
Σήμερα θα σας πω μια ιστορία, μια ιστορία για τις λερωμένες μπλούζες.
Ξέρετε για ποιες μιλάω; Για αυτές με τους λεκέδες από λάδια και φαγητά που εμφανίζονται κάθε περίπου 5 λεπτά ενώ είσαι μέσα στο σπίτι και απορείς πως βρέθηκαν εκεί.
Δεν ξέρω πότε σταματάνε να υπάρχουν. Ξεκινάνε με το γάλα που είτε βγαίνει από το στήθος είτε βγαίνει από το στόμα στα πρώτα ρεψίματα ή χαιδευτικά (γουλίτσες…). Μπλούζες λερωμένες. Σαν από ιδρώτα γύρω από τη θηλή ή πίσω στην πλάτη, καθώς κρατάμε τα μωρά για να ρευτούν.
Μετά τροφές παντού. Από αλεσμένες φρουτόκρεμες που πετιούνται παντού ή από τροφές που βγαίνουν αναμασημένες από το στόμα και μας τοποθετούνται στις μπλούζες από τα χέρια σας. Φακές; Φακές να κολλάνε στα πόδια αφού δεν μπορείς ποτέ να τις μαζέψεις και μετά να κολλάνε και στις μπλούζες.
Φαγητό. Κάτι να φάτε… να φτιάξεις κάτι και θα πεταχτεί λίγο χυλός, λίγο λάδι. Να πλύνεις πιάτα και θα πεταχτεί νερό. Να θέλετε χυμό, να πέσει ο χυμός και να λερωθεί η μπλούζα ακουμπώντας το χυμό στο πάτωμα.
Η πανδημία το επιδείνωσε. Λερωμένες μπλούζες που δεν αλλάζουν. Αφού ξαναλερωθούν και κανείς δε θα τις δει.
Δεν μιλάω για τις δικές σας. Μιλάω για τις δικές μου. Ξέρετε πόσο περίεργο μου φαίνεται. Πόσο ήθελα να φοράω καθαρές μπλούζες. Και δεν μπορώ, δεν προλαβαίνω, δεν τα καταφέρνω. Βασικά, έφτασα να μη με νοιάζει. Αισθάνομαι κάποιες φορές ότι είναι και παράσημα.
Παράσημα που θήλασα, που τάισα, που έφτιαξα τηγανίτες, που ρεύτηκε, που σας έζησα.
Εσείς πότε δεν βλέπετε τους λεκέδες. Τώρα που το σκέφτομαι είστε οι μόνοι άνθρωποι στον κόσμο που ποτέ δεν θα μου λέγατε για αυτές τις λερωμένες μπλούζες.
Και τώρα που την βλέπω, λέω να βάλω μια καθαρή από το συρτάρι. Κάτσε μισό λεπτό.
Ουφ…ωραία! Μυρίζει καθαριότητα, φρεσκοπλυμένη. Μέχρι να ξαναλερωθεί…
Κάτσε να σας πάρω μια αγκαλιά τώρα που κοιμάστε και είμαι καθαρούλα…