Ιστορίες στο τρέξιμο: Σε αυτά μας θέλουν

Ιστορίες στο τρέξιμο: Σε αυτά μας θέλουν

Τρέχω συχνά στην παραλία. Εκεί πάντα θα συναντήσεις άτομα να ψαρεύουν. Ώρες ατελείωτες. Είτε πάω το πρωί στις 7 είτε το απόγευμα στις 8, θα είναι εκεί. Άλλοι/ες παρέα αλλά κυρίως μόνοι/ες.

Σε μία απογευματινή προπόνηση συνάντησα δύο από αυτούς. Από μακριά έβλεπα τον έναν όρθιο να μιλάει έντονα καθώς το σώμα του έκανε κίνηση να φύγει. Όσο πλησίαζα άκουσα τον εξής διάλογο:

– Δεν μπορώ άλλο…σταμάτα. Όλο για τα προβλήματα σου μου λες σήμερα, άσε με…

Και τότε o άλλος στωικά, χωρίς να αφήσει στιγμή το καλάμι, είπε:

-Εμ, σε αυτά σε θέλω…όταν είμαι χαρούμενος είναι ωραία; Σήμερα δεν έχω τέτοια.

Και γύρισε αδιάφορος ξανά προς τη θάλασσα.

Σε όλη την υπόλοιπη προπόνηση σκεφτόμουν:

Δύο γνωστοί που μάλλον «νοίκιαζαν» το μέρος αυτό και τα λέγανε που και που στο ψάρεμα συγκρούστηκαν. Ο ένας είχε σήμερα μία δύσκολη ημέρα και ο άλλος δεν ήταν διατεθειμένος να ακούσει αυτές τις δυσκολίες.

Μπορείς να επιλέξεις τους ανθρώπους που συναναστρέφεσαι.  Ο άνθρωπος ήθελε να έρχεται για ψάρεμα για να ξεφεύγει το μυαλό του.  Αλλά ο τρόπος που αυθόρμητα απάντησε ο άλλος μου έμεινε:

«Εμ, σε αυτά σε θέλω…όταν είμαι χαρούμενος είναι ωραία;»

Πόσο άμεσα είπε μια τόσο μεγάλη αλήθεια.

Σκέφτομαι τα παιδιά. Αυτό θα λέγανε όταν θυμώνουν, όταν κλαίνε, όταν ζορίζονται, όταν πονάνε, όταν γκρινιάζουν, όταν δεν έχουν καλές μέρες. Νομίζω ότι είναι αυτό που χρειαζόμαστε να θυμόμαστε κι εμείς σε όλες αυτές τις συνθήκες.

«Εμ…σε αυτά μας θέλουν…εδώ μας χρειάζονται…»

Πολλοί γονείς μου λένε:  «Όταν θυμώνει και γκρινιάζει δεν τον/την μπορώ καθόλου». Πολλές φορές κι εγώ όταν καταλαβαίνω ότι από το ξύπνημα θα είναι μια δύσκολη μέρα, κάνω μια γκριμάτσα δυσαρέσκειας ή μπορεί ακόμα και να πω «Ξυπνήσαμε περίεργα ε;» με το ανάλογο δυσάρεστο ύφος. Κάνουμε δηλαδή σαν τον πρώτο το ψαρά. Σηκωνόμαστε, φωνάζουμε, φεύγουμε.

Αυτή ακριβώς τη στιγμή είναι που μας θέλουν κοντά τους. Να διαχειριστούν τα μεγάλα τους συναισθήματα, να τους υποστηρίξουμε, να παραμείνουμε εκεί κάνοντας χώρο για όλα αυτά που τους πολιορκούν και τους κυριεύουν.

Η αλήθεια είναι φυσικά ότι ο ψαράς που περνούσε δύσκολα θα βρει κάποιον/α άλλον/η να μιλήσει που θα μπορεί να τον ακούσει. Τα παιδιά μας – ιδίως τα μικρά –  δεν έχουν αυτή την επιλογή.

Ίσως μπορεί να είναι υποστηρικτικό αν σκεφτούμε τον ψαρά. Και τους δύο!