Αυτά που θέλω να σου πω #44

Αυτά που θέλω να σου πω #44

Αλλάζει το βλέμμα πολύ όσο μεγαλώνουμε. Χάζευα φωτογραφίες δικές μου πριν 20 χρόνια, έφηβη. Άλλο βλέμμα. Και το δικό σου αλλάζει. Από τη μέρα που ήρθε η αδερφή σου στη ζωή μας, το βλέπω καθαρά. Βλέπω πως ήσουν και μετά σε κοιτάω στα μάτια. Τι να έχει πρωτογράψει μέσα σου;

Θα με κοιτάξεις κάποτε με τα ενήλικα μάτια σου, και τι θα δω; Δε θα αντικρύσω το παιδί μου; Πως το παιδί μου θα έχει το βλέμμα που έχω σήμερα εγώ;

Είναι περίεργο να μεγαλώνεις.  Καλά κάνεις και δε θέλεις.

Ξέρεις πόσο δύσκολο μου είναι ορισμένες φορές να σε ακολουθώ; Σε αυτή την ατελείωτη ενέργεια, τις γεμάτες αυθεντική περιέργεια ερωτήσεις, στα αστεία και στο παιχνίδι. Μου είναι πολύ δύσκολο. Είναι που μεγαλώνω.

Που να κρατήσω αυτό το βλέμμα σου; Καμιά φωτογραφία δεν ζωντανεύει αυτή τη σπίθα. Φοβάμαι ότι θα ξεθωριάσει η μνήμη μου. Πως θα κρατήσω αυτή την ενέργεια όταν γελάς στην αγκαλιά μου;

Θα αλλάξει το βλέμμα σου. Θα κουβαλήσει κι αυτό τα δικά του. Κι εγώ δε θα μπορώ να το ανακαλέσω. Δε θα μπορώ να τρέξω να το δω κάπου.

– Κοίτα, κοίτα μαμά!

Μου λες συχνά. Άλλες φορές ψάχνεις τα μάτια μου για να μιλήσεις. Κι άλλες εγώ προσπαθώ να το ξεπετάξω γρήγορα για να συνεχίσω τη δουλειά μου. Μου ζητάς να κοιτάξω και ξέρω ότι από το βλέμμα μου τα παίρνεις όλα. Το θάρρος, την αλήθεια, την επιβεβαίωση, την αμφιβολία.

Τα μάτια σου θα μου γυρίσουν πίσω ότι σου έδωσα με τα δικά μου, το ξέρω. Μπορεί και να το φοβάμαι. Το έχω όμως αποδεχτεί.

Όσο και να θυμώνω με μένα, κάποιες νύχτες σαν αυτή, σκέφτομαι ότι προσπαθώ ακόμα να σε κοιτάω. Και όταν τα βλέμματά μας συναντιούνται, είμαστε μαζί.