Η εικόνα ως αξία
Λέμε συνήθως:
– Θέλω να φορέσω αυτό…
– Καταλαβαίνω ότι σου αρέσει ,αλλά σκέφτομαι μήπως βάλεις το πουκάμισο. Ξέρεις πόσο σου πάει; Κούκλος είσαι με το πουκάμισο…σε βάφτιση πάμε.
– Μαμά με παχαίνει;
– Όχι αγάπη μου είναι πολύ ωραίο πάνω σου, σου κάνει πολύ ωραίο κορμί.
– Μπαμπά είμας χοντρός;
– Τι είναι αυτά που λες αγόρι μου…Όχι, φυσικά και δεν είσαι.
Και οι δύο γονεικές απαντήσεις σε διαφορετικές ηλικίες είναι ήπιες και θετικές (μιλάνε θετικά σε αυτό που ρωτάει το παιδί). Κάποιος/α αν τις άκουγε μπορεί να τις πει και ενθαρρυντικές, τονωτικές για την αυτοπεποίθηση του παιδιού.
Είναι όμως πραγματικά έτσι; ή πιο δόκιμα: Είναι μόνο έτσι;
Τι συμβαίνει;
Όταν απαντάμε στις ερωτήσεις των παιδιών για την εξωτερική τους εικόνα χρειάζεται να γνωρίζουμε ότι συμβάλλουμε αυθόρμητα και στην στάση που θα αποκτήσουν απέναντι στην εικόνα ως αξία.
Αν μας νοιάζει να βάλει το πουκάμισο, περισσότερο από την άνεση του/της και την βούληση να κάνει ότι θέλει με τα ρούχα του/της δίνουμε αυτόματα προτεραιότητα στην σημασία της εικόνας, στο φαίνεσθαι.
Και όταν αργότερα θα κοιτάει το παιδί σε έναν καθρέφτη θα αναρωτιόμαστε πως μπορεί να βλέπει τον εαυτό του διαφορετικά από εμάς, λες και η εικόνα αυτή είναι κάτι αντικειμενικό.
Έχω συναντήσει γονείς που προσπαθούν με αγωνία και λογικά επιχειρήματα να πείσουν το παιδί τους ότι δεν είναι χοντρό. Απορούν πως γίνεται να βλέπει κάτι τέτοιο. Ενώ η αλήθεια είναι ότι αυτά τα μάτια της εσωτερικής θέασης είναι αυτά που μας νοιάζουν. Για αυτή την ενδοσκόπηση προσπαθούμε κάθε μέρα ως γονείς. Τον τρόπο που θα βλέπει το παιδί μας τον εαυτό του και όχι μόνο σε επίπεδο εξωτερικής εικόνας.
Και όσο εμείς απαντάμε – Όχι δεν είσαι, τόσο εκείνο επιμένει. Γιατί χρειάζεται να δώσουμε σημασία περισσότερο στα δικά του μάτια. Μας ρωτάει για να νοιαστούμε για αυτό που βλέπει το παιδί, δεν μας ρωτάει γιατί πραγματικά η απάντησή μας θα μπορέσει να αλλάξει τον τρόπο που κοιτάει τον εαυτό του.
Πίσω από την εικόνα
Ας υποστήριξουμε τα παιδιά μας όχι στο τι θα βλέπουν στην εικόνα τους αλλά στο πόσο βαθειά θα βουτάει το βλέμμα τους.
Πριν μία εβδομάδα είχαμε μία βάφτιση και ο γιος μου είχε πει ότι θα φορέσει “καλά ρούχα” (δεν το έχει κάνει ποτέ μέχρι τώρα). Σηκώθηκε το πρωί και (αναμενόμενο) είχε αλλάξει γνώμη, Φόρεσε λοιπόν βερμούδα αθλητική και μπλουζάκι. Εκνευρίστηκα πολύ. Το είχα πιστέψει. Προσπάθησα να τον παροτρύνω ευγενικά με ένα κλασσικό “Μα ξέρεις πόσο σου πάνε αυτά τα ρούχα, γιατί δε θα φοράς”) για να πάρω την πληρωμένη απάντηση:
– Τι σημασία έχει μαμά αν μου πάει ή όχι; Ο καθένας φοράει αυτό που αισθάνεται καλά. Κι εγώ έτσι αισθάνομαι καλά.
Ναι αγόρι μου, έτσι είναι.