Αυτά που θέλω να σου πω #47

Εκεί γύρω στα 20 και κατάλαβα πόσο δεσμευτικό και «σχολικό» ήταν που μετρούσα το χρόνο κάθε Σεπτέμβριο. Τελειώνει τον Ιούνιο, αρχίζει το Σεπτέμβριο. Το ενδιάμεσο απλά δεν λογαριάζει χρόνος.

Και τώρα, τελειώνει και αυτή η χρονιά, σήμερα, μέσα από σένα.

Βαριά η σκιά του χειμώνα, ελευθερώνεται σε αυτά τα γέλια που ακουγόντουσαν στο σχολείο. Ξορκίστηκε σήμερα μέσα μου τόσο κακό, τόση μοναξιά. Βγάλαμε και τις μάσκες έξω…Τι σύμπτωση αλήθεια! Προλάβατε δυο μέρες να χαρίσετε τα όμορφα χαμόγελά σας στο φως. Και εκείνο λες και το κατάλαβε φώτισε ακόμα πιο πολύ.

Και το νερό…Τι ωραία να τελειώνουν όλα με νερό! Δροσερά όπως τα φωνήεντα σας.

Κλαίγανε πολλοί γονείς. Για αυτά που χάσαμε; Για αυτά που θα έρθουν; Για τις αντοχές που δείξαμε; Για αυτές που δεν δείξαμε; Γιατί βλέπαμε αυτή την ζωντάνια που στερηθήκατε;

Κάθε χρόνο κλαίνε.

Αυτό έχει ο χρόνος. Δεν μπορείς να τον πιάσεις αν δεν τον βάλεις μέσα σε εμπειρία. Ή την εμπειρία μέσα σε αυτόν.

Μεγαλώνεις. Μεγαλώνεις και αυτό έχει μια θλίψη. Μια χαρά σίγουρα, αλλά έχει και μια θλίψη. Τι περίεργο, ενώ όσο περνάνε τα χρόνια γράφουμε μαζί περισσότερες στιγμές, την ίδια στιγμή εσύ φεύγεις λίγο πιο μακριά. Όχι στην ψυχή. Φεύγεις από αυτό το κουκούλι που έχω φτιάξει μέσα στα δυο μου χέρια να σε ζεσταίνει για να σε κάνει πεταλούδα.

Για αυτό κλαίγανε. Για αυτό έκλαιγα μικρή μου πεταλούδα. Γιατί κοιτάω τα χρώματά σου και τυφλώνομαι και ξέρω ότι ήρθε η στιγμή να σφίξω τα δυο μου χέρια και να βρω μέσα μόνο εμένα.

Με πολύ αγάπη, σε μια μητέρα – άγγελο που σήμερα μου χάρισε τα δάκρυα της για την τελευταία μέρα στην πρώτη δημοτικού της κόρης της.