Where do we go?
Οδηγάω με κλιματιστικό στο φουλ. Ωραία διάθεση και βάζω αγαπημένο σταθμό. Πετυχαίνω Guns N’ Roses – Sweet Child O’ Mine. Επιλέγω να το βάλω πολύ δυνατά και να το απολαύσω. Προσέχω τα πάντα. Τους ήχους, το ρυθμό, τα όργανα. Είμαι τόσο μέσα…Θυμάμαι το γνωστό αστειάκι των κολλητών μου όταν το ακούγαμε.
“Ντεπούτο άλμπουμ…το τραγούδι…χαχαααχ”, θέλοντας να τονίσουμε πόσο υπέροχο είναι το κομμάτι για πρώτο άλμπουμ.
Εκεί λοιπόν μετά το σόλο και την αδιανόητα ρυθμική γέφυρα, λίγο πριν τα επαναλαμβανόμενα Where do we go?, κόβεται. Απρόοπτα, απροειδοποίητα κάποιος/α άλλαξε το τραγούδι, δίνοντας τη σειρά του σε έναν αδιάφορο ήχο.
Είχα πορωθεί, περίμενα να τα δώσω όλα, τραγουδώντας στο αμάξι, και κάτι μου πήρε την χαρά μέσα από τα χέρια. Για την ακρίβεια, μέσα από τα αυτιά…(αν και μουσική δεν ακούς μόνο με τα αυτιά).
Για περίπου 3 λεπτά έμεινα αποσβολωμένη. Πατούσα σταθμούς μήπως είχε γίνει κάτι και πατήθηκε κανένα κουμπί. Τίποτα. Μου πήραν την εμπειρία …για την ακρίβεια μου την κατέστρεψαν.
Θυμάμαι έναν πατέρα που κάναμε συνεδρίες, και μου είχε πει: “Σίγα μην κάθομαι να το συζητήσω, τον παίρνω αγκαλιά και μπαίνουμε για μπάνιο…”. Άλλη περίπτωση είναι ο τρόπος που κλείνουμε την τηλεόραση όταν παρακολουθούν κάτι. Με ένα απλό κουμπί!
Φαντάζομαι λοιπόν τον εαυτό μου ενώ βιώνω το κομμάτι με τόση χαρά να ακούσω:
– Έλα κλείστο, αηδίες
– Μα είναι δυνατόν, δεν το βαρέθηκες;
– Καλά μπορείς να το ακούσεις άλλη φορά…
– Πως κάνεις έτσι ,τελοσπάντων, η πρώτη φορά είναι που ακούς μουσική;
Πολλές φορές προσπαθούμε να ταιριάξουμε το πρόγραμμά μας και θα χρειαστεί να πιέσουμε τα παιδιά να μας ακολουθήσουν και να τους προσκαλέσουμε σε κάτι διαφορερικό από αυτό που κάνουν τώρα. Δεν είναι απλό για τα παιδιά. Εδώ δεν ήταν για μένα να διακοπεί η εμπειρία μου στο αυτοκίνητο.
Αυτή είναι και η σημασία του προγράμματος και της προβλεψιμότητας στα πολύ μικρά παιδιά. Και όσο μεγαλώνουν επιδεικνύουν μεγαλύτερη ευελιξία. Όλοι μπορούμε να σκεφτούμε ότι δεν είχα κάποια έκρηξη με την διακοπή της μουσικής.
Τα παιδιά όταν αφοσιώνονται είναι σαν να ακούνε τραγούδια, ή ακόμα καλύτερα, σαν να συνθέτουν και κάτι παρεμβαίνει με ηχητικά παράσιτα.
-Τελείωνε
-Τέλος χρόνου
-Ώρα να φύγουμε
-Φτάνει τόσο
Ηχητικά παράσιτα!
Κάποιες φορές θα τα πούμε. Αλλά αν ξέρουμε πως ακουγόμαστε, μπορεί να μας προσφέρει μια μεγαλύτερη αγκαλιά στην ματαίωση των παιδιών.
Μεταξύ μας, κι εγώ σήμερα χρειάστηκα μια αγκαλιά εκείνη τη στιγμή. Την προσέφερα εγώ στον εαυτό μου.
Ποιο είναι το κατάλληλο άτομο να την δώσει σε ένα παιδί;