Τι θα σου πω;

Δε θα θυμάται, λένε. Δεν ξέρει. Δεν καταλαβαίνει.

Τι θα σου πω;

Πως να σου εξηγήσω μια γυναικοκτονία; Την κακοποίηση; Πως θα μιλήσω για τη δική μου ζωή σε σένα, όταν εγώ την έχω νιώσει. Η μανά σου, γυναίκα. Η αδερφή σου, γυναίκα.

Τι θα σου πω;

Πως θα χωρέσουν οι λέξεις μέσα στο στόμα που θα τρέμει από την αδικία που νιώθω κάθε φορά που φοβάμαι; Γιατί έχω φοβηθεί. Πολλά χρόνια.

Τι θα σου πω;

Για τα τοξικά και κακοποιητικά που έχω ζήσει; Έχω συμμετάσχει και έχω υπάρξει και θύμα και θύτης.

Δεν τα έχει ζήσει αυτός λένε. Δεν χρειάζεται να πεις τίποτα.

Έτσι είναι αγόρι μου. Δεν τα έχεις ζήσει αλλά είναι πάνω μου, είναι μέσα μου και είναι ένα κομμάτι δικό μου με το οποίο εσύ ζεις με αυτό. Για αυτό το κομμάτι, τι θα σου πω;

Δεν ξέρω ακόμα. Κι εγώ σκέφτομαι και αναρωτιέμαι. Αυτή την αφήγηση προσπαθώ να σχηματίσω μέσα μου για να γλυκάνει την σκληράδα που νιώθω κάθε φορά που ακούω σχόλια τύπου «Έλα μωρέ υπερβολές…».

Όταν μεγαλώσεις, ίσως κάτσουμε σε ένα μικρό καφέ, ίσως παραγγείλουμε έναν διπλό ελληνικό σκέτο και εσύ ένα espresso, αφήσεις τα γυαλιά ηλίου στο τραπέζι, απλώσεις το κορμί σου στην καρέκλα και μου πεις – ίσως- Πες μου μάνα…τι νέα…; Και τότε ίσως καταφέρω να ψελλίσω κομμάτια από την αφήγηση της ζωής μου.

Ίσως με ρωτήσεις κι εσύ, όσο μεγαλώνεις. Ίσως φαίνεται και στο κορμί μου. Ίσως ακουστεί στη φωνή μου, στον τρόπο που μιλάω…Ίσως αυτά που θέλω να πω στον εαυτό μου να είναι τα πιο σημαντικά.

Ίσως είναι αρκετό, αυτά που θέλω να σου πω να είναι ότι προσπαθώ χρόνια τώρα και για χρόνια ακόμα, να με συμπονέσω. Εμένα και όσα έχουν συμβεί σε εμένα γιατί είμαι γυναίκα.