Αυτά που θέλω να σου πω #49

dgounari 14 Αυγούστου, 2021
Καίγεται ο κόσμος.
Όχι μεταφορικά. Κυριολεκτικά. Φωτιές παντού. Τώρα που το σκέφτομαι καίγεται και μεταφορικά. Στις στάχτες ενός παλιού ζούμε. Ζεις. Και εσύ φέρεις το καινούριο.
Πριν τέσσερις μέρες έκανες μακροβούτι. Πρώτη φορά. Πήγες εκεί που δεν πατάς. Και ήσουν τόσο χαρούμενος. Κι εγώ το ίδιο μαζί σου.
Και ο κόσμος καίγεται. Τα δάση. Τα ζώα.
Χθες έκανες ποδήλατο χωρίς βοηθητικές. Χάρηκες τόσο πολύ. Μου είπες ότι σκέφτηκες: “Μπορώ να τα καταφέρω αν το πιστέψω μέσα μου..”. Και το κατάφερες.
Και ο κόσμος συνεχίζεται και καίγεται. Ενώ εσύ ξεπερνάς λίγο λίγο τον εαυτό σου. Μεγαλώνεις και απλώνεις τα κλαδιά σου ενώ κάποια καίγονται.
Στεναχωριέμαι για εκείνα. Χαίρομαι για σένα. Πολύ κακό μαζί. Και τα δικά σου μάτια ξεχειλίζουν από καλοσύνη και από αυτό το ακατέργαστο συναίσθημα που λέει “Τα κατάφερα!”. ΚΙ εγώ πλημμυρίζω από αποτυχία σαν άνθρωπος.
Όλα μπερδεμένα. Κι έτσι είναι όλα τελικά. Μαζί.
Αν ήσουν πιο μεγάλος θα σου έλεγα πόσο μοιάζει αυτό που αισθάνομαι με μια διαδικτυακή κόντρα μεταξύ καλοκαιρινών selfie και αυτών που πιστεύουν ότι κάτι τέτοιο προσβάλλει τον πόνο άλλων.
Και τα δυο μαζί. Μαζί με τον κεφάλι που πάει να σπάσει με αυτά που συμβαίνουν, χαίρομαι που κάνεις ποδήλατο πρώτη φορά χωρίς τις βοηθητικές. Πλάι, πλάι.
Και έτσι πως σε βλέπω να παίρνεις φόρα, γίνεσαι και η ελπίδα μου, βαθειά μέσα μου ότι αυτός ο κόσμος έχει πολύ χαρά. Δίπλα στον πόνο.
Αυτά που θέλω να σου πω…είναι ότι καίγεται ο κόσμος ενώ εσύ κατακτάς τον δικό σου.