Δεν πρόλαβα να ακούσω ποια ήταν η απάντηση της μαμάς. Αλλά για τα επόμενα 7 χλμ. βρήκα να σκέφτομαι τις προτεινόμενες απαντήσεις. Φαντάζομαι η μητέρα απάντησε αυτό το τυπικό και άνευρο, γιατί θέλει να γυμναστεί.

Εϊναι αλήθεια; Γι’ αυτό τρέχω; Και γιατί ας πούμε δεν έχω επιλέξει να κάνω κάτι άλλο; Αλήθεια, γιατί τρέχω;

Σκέψεις στην κίνηση

Και επειδή το μυαλό δεν σταματάει ποτέ. Σκεφτόμουν ότι ο γιος μου δεν μου έχει κάνει ποτέ αυτή την ερώτηση. Μάλλον γιατί απ όταν θυμάται τον εαυτό του η μητέρα του τρέχει. Αντίθετα, θυμάμαι μια φορά περίπου στα 4 που είχε ρωτήσει όλο απορια: – Ο μπαμπάς γιατί δεν πάει για τρέξιμο; Αυτή είναι και η δύναμη του βιώματος. Αυτό που ζούμε γίνεται πραγματικότητά μας. Πόσο κρίσιμο για όλα αυτά που προσπαθούμε να αλλάξουμε σε εμάς και στο περιβάλλον του παιδιού και πόσο ελπιδοφόρο για αυτά τα θετικά που συμβαίνουν μέσα μας και στις σχέσεις μας.

Δεν έχω ρωτήσει και ποτέ τα παιδιά μου, γιατί παίζουν; Ίσως γιατί ξέρω ότι αποτελεί ανάγκη τους. Το νερό της ανάπτυξής τους. Τους αρέσει, το διασκεδάζουν, χαίρονται.

– Η κυρία που είδες τρέχει για να γυμνάσει το σώμα της. Και είναι πολύ καλό να κινούμαστε.

Τέτοια φαντάζομαι να λέω κι εγώ ορισμένες φορές. Η εξήγηση, με όρους λογικής, αποστερεί τη χαρά και τον ενθουσιασμό σε αυτό που κάνεις. Ενώ ακούω την απάντηση, μου ακούγεται λίγη. Δεν μου αρκεί. Δε θα την επέλεγα.

Γιατί έτσι θέλω

Ακούω στις μέρες μας και θυμάμαι σαν παιδί το εξής διάλογο:

– Γιατί πέταξες την πέτρα….
– Έτσι θέλω…
– Δεν είναι απάντηση το έτσι θέλω!

Κι όμως είναι! Το ίδιο βράδυ μετά την προπόνηση, ρώτησα το γιο μου.

– Κλεάνθη, σε ενδιαφέρει να μάθεις γιατί τρέχει η μαμά; Δεν με έχεις ρωτήσει ποτέ.
– Τι να ρωτήσω ρε μαμά; Τρέχεις γιατί έτσι..Σου αρέσει πολύ! (με το αντίστοιχο ανασήκωμα στους ώμους σαν να μου λέει κάτι πολύ φυσικό).

Όσο οι λογικές εξηγήσεις υποστηρίζουν τα παιδιά να γνωρίσουν τον κόσμο, τόσο η επαφή τους με εμπειρίες που δεν έχουν λόγο παρά μόνο εσωτερική ικανοποίηση, χαρά και διασκέδαση εμπλουτίζουν με πάθος και ενθουσιασμό τη ζωή.

Τα γιατί δεν χωράνε όλα αυτά που συμβαίνουν μέσα μας, συναισθηματικά, όταν κάνουμε κάτι. Και εμείς στα παιδιά δεν θέλουμε να στριμώχνουμε τον εσωτερικό κόσμο σε δύο κουβέντες.

Στον 14ο χλμ. ήξερα πια ότι μπορούσα να πάω πίσω στον μικρό που ρώτησε γιατί, και να φωνάξω με ενθουσιασμό:

Γιατί περνάω ωραία ….Γιατί έτσι μου αρέσει! Γιατί νιώθω ελεύθερη…γιατί δεν μπορώ ούτε να στο περιγράψω με λόγια!