Σήμερα είδα το σημάδι σου στη μέση σου. Μεγαλώνει. Λίγο – λίγο, όπως το δέρμα ανοίγει, μακραίνει το κορμί, φαρδαίνει η λεκάνη. Και αυτό τεντώνει και απλώνει. Ίδιο στην αναλογία. Πιο μεγάλο από μόνο του.

Σημάδια που βλέπω. Που μπορώ να ξεχωρίσω με το μάτι.

Και μετά βλέπω τη πληγή στον αγκώνα. Από εκείνο το πέσιμο στα χαλίκια. Πόσο γρήγορα κλείνουν οι πληγές σου. Τι τρομερό πράγμα αυτά τα κύτταρα τα εκατομμύρια που στέλνουν βοήθεια για να σε γιατρέψουν.

Κι ύστερα σκέφτομαι προχθές που δεν κατάφερα να σε ακούσω. Που ήθελες να μου πεις κάτι και εγώ δούλευα. Που είπα για μία ακόμη φορά “Δεν μπορώ τώρα…Σε λίγο”!

Σημάδι ή Πληγή;

Λες να΄ναι η απογοήτευση σου τόσο μεγάλη που θα μεγαλώνει όσο μεγαλώνεις κι εσύ ή να΄ναι πληγή που γρήγορα θα κλείσει γιατί ο οργανισμός θα τρέξει να επουλώσει.

Αν τα λάθη μου τα στράγγιζα θα άφηναν ένα τόνο άγχος στον κουβά. Αγωνία, ένα ουφ και ένα αχ!

Και τα σωστά μου από αυτά γεννιούνται…κι έτσι δεν ξέρω τι να πρωτοαφήσω. Σημάδια δικά μου ή πληγές;

Σ αγαπώ πολύ … σήμερα δεν στο είπα… Δεν πρόλαβα! Θα σε αγκαλιάσω όσο κοιμάσαι, ίσως το αισθανθείς και έρθουν τα κύτταρα αγάπης να κλείσουν την πληγή…