Πφφφφ….Πλησιάζει η μέρα και ανεβαίνει ο κόμπος πιο ψηλά! Τι να σου πω…

Αισθάνομαι σάμπως θα αναμετρηθώ εγώ με τον γίγαντα και δεν ξέρω ούτε τι είμαι εγώ ούτε ποιος είναι ο γίγαντας. Προσπαθώ να παίρνω από τη χαρά σου και πάλι αισθάνομαι σαν να σε ρουφώ.

– Μαμά σαν αγχωμένη σε βλέπω… Μου είπες πριν ξαπλώσουμε.

Ωραία τα έκανα πάλι! Πρώτο, πρώτο το έχω σε αυτά που σκέφτομαι να τσεκάρω: Πως αισθάνομαι εγώ;

Να λοιπόν το τσέκαρα! Αγχώθηκα και μήτε να το κρύψω μπόρεσα. Μπορεί και να μη θέλησα.

Δεν είναι αγόρι μου δύσκολη η αυριανή ημέρα για σένα. Δύσκολη είναι για εμένα γιατί όσο ο άνθρωπος μεγαλώνει βλέπει σε όλα τα ξεκινήματα εμπόδια και τρέχει να προφτάσει τις κακοτοπιές.

Γιατί όσο μεγαλώνει χάνει αυτή την επαφή με το τώρα του.

Να θυμάμαι να σε ακολουθώ αύριο. Να δω μέσα από τα μάτια σου!

Σκέφτομαι ευχές…δεν μ αρέσουν. Αύριο το πρωί θα φυσήξω αγάπη να σε περιλούσει σαν αστερόσκονη.

Σήμερα το βράδυ θα με αγκαλιάσω λίγο πιο τρυφερά…Εμένα, όχι το γονιό που θα ήθελα να είμαι…αλλά αυτόν που είμαι…τον γονιό με αυτό το άγχος που φτιάχνει αυτόν τον κόμπο όταν σε σκέφτομαι να κάνεις αυτό το βήμα.

Μια τρυφερή αγκαλιά…