Υπάρχει μια ερώτηση που πάντα μου δημιουργεί μεγάλη συγκίνηση. Είναι η ερώτηση που κάνουν ορισμένοι γονείς όταν έρχονται σε επαφή με αστοχίες και λάθη στην αλληλεπίδραση του παιδιού.

Η πρώτη αυθόρμητη αντίδρασή τους μετά από μερικά επιφωνήματα που έχουν κοινό χαρακτηριστικό το “Ναι ρε φίλε…” “Τώρα βγάζει νόημα…” είναι η ερώτηση:

Μπορώ να το φροντίσω; Προλαβαίνω να επανορθώσω; Προλαβαίνω να μειώσω τις αρνητικές συνέπειες;

Είναι μία ερώτηση που κάνω κι εγώ στον εαυτό μου όταν βλέπω στα παιδιά μου αντιδράσεις που μπορεί να έχω προκαλέσει και να το γνωρίζω.

Η ακριβής απάντηση είναι: Κανείς δεν ξέρει.

Η ειλικρινής προσωπική μου απάντηση είναι: Πάντα θα προλαβαίνουμε.

Αυτή η ερώτηση αποκαλύπτει – για μία ακόμη φορά – αυτό που αναφέρω συχνά, τον μηχανικό τρόπο που βλέπουμε την σχέση μας με το παιδί μας. Σαν να υπάρχει ένα όριο (που το βάζει ποιος και με ποιο τρόπο – άραγε;) το οποίο μας λέει μετά από εκεί, τελείωσε, έχεις προκαλέσει ανεπανόρθωτη ζημιά. Θα ήταν πολύ βοηθητικό αν το είχαμε, θα συμφωνήσω. Αλλά δεν λειτουργεί έτσι.

Όπως και το ανάποδο. Θα ήταν πολύ βοηθητικό να μας έλεγαν:

Λοιπόν, για να επανορθώσεις: 2 αγκαλιές την ημέρα, 3 φιλιά, 4 συγνώμη πρωί τέμεσημέρι βράδυ και 3 προσκλήσεις για συζήτηση.Αυτά για 3 εβδομάδες. Απαγορεύονται οι φωνές άνω των 60 db κτλ κτλ. και το παιδί μετά όλα καλά, διαγράφει ότι έχει συμβεί.

Προλαβαίνω;

Πάντα θα υπάρχει ο χρόνος να δείξουμε στο παιδί μας κάνουμε βήματα να είμαστε κοντά του. Πάντα θα υπάρχει χρόνος για να αλλάξουμε και να μετακινηθούμε στην κατεύθυνση που θα επιλέξουμε. Πάντα θα υπάρχει χρόνος να δείξουμε την αγάπη μας, να ξεμπλοκάρουμε την επικοινωνία μας, να αναπτύξουμε την σχέση μας.

Προλαβαίνουμε. Δεν είμαστε τέλειοι, δεν θα μπορούσαμε άλλωστε.

Προλαβαίνουμε να δει το παιδί μας πως ο άνθρωπος αλλάζει και αναπτύσσεται βήμα-βημα. Και αυτό ίσως είναι και το σημαντικότερο.

Δεν παλεύουμε με το χρόνο. Αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας. Βήμα – βήμα, με αγκαλιά και αποδοχή!