Προσπαθώ να γράψω και χαμογελάω γιατί δεν μπορώ να μετρήσω καν τις φορές που το έχω πει από την μέρα που έγινα μητέρα.

Εκεί μετά το χρόνο που το παιδί θα αρχίσει να περπατάει, νομίζω ξεκινάει με διάφορες αποχρώσεις για πάρα πολλά χρόνια – ίσως δεν σταματάει ποτέ.

Με γλυκό ύφος τύπου κατανόησης, με αυστηρό – Μα γιατί…, με αγανακτισμένο, με κουρασμένο, κτλ. Θα μπορούσα να σχηματίσω στο πρόσωπό μου όλες τις εκφράσεις και νομίζω ότι το κάνετε κι εσείς καθώς διαβάζετε αυτές τις γραμμές.

Αρχικά, σίγουρα μέχρι κάποια ηλικία πχ. των 4 ετών και ακόμα και ορισμένες φορές αργότερα, το γιατί δεν το γνωρίζουν τα παιδιά.Τις περισσότερες φορές εμείς οι ίδιοι γνωρίζουμε ακριβώς το γιατί (κούραση, πείνα, πολλά ερεθίσματα, συναισθηματική αναστάτωση, αναπτυξιακό άλμα, κούραση κα.), απλά αυτό που ουσιαστικά θέλουμε να ρωτήσουμε είναι γιατί αυτό που συνέβη προκαλεί μια τέτοια αντίδραση. Όποτε η ερώτηση έχει περισσότερο έμφαση σε αυτό το “έτσι”.

Το τροπικό “έτσι”, λοιπόν δε θα προκαλούσε ερώτηση, αν τα παιδιά μας πλησιάζαν και μας έλεγαν χωρίς υπερένταση, κλάμα, θλίψη, ξέσπασμα, τι είναι αυτό που τους ενοχλεί.

Το “Γιατί κάνεις έτσι;” λοιπόν, ουσιαστικά σημαίνει: Γιατί δεν σταματάς αυτή την αντίδραση που έχεις και να έρθεις να μου πεις ήρεμα τι είναι αυτό που σε ενοχλεί;

Είναι ακόμα νωρίς να ζητήσουμε κάτι τέτοιο από τα παιδιά μας. Αλλά ακόμα και αυτό, το να έρθω σε επαφή με αυτό που μου προκαλεί αντίδραση και να το εκφράσω δεν συμβαίνει από μόνο του καθώς μεγαλώνουμε, χρειάζεται υποστήριξη.

– Γιατί κάνεις έτσι;

– Γιατί δεν μου έμαθες να κάνω κάπως άλλιως!

Ας βάλουμε αυτά τα λόγια να απευθύνονται σε ένα παιδί 1,5, 2 ,3 4 χρονώ. Σε ένα παιδί 6 ετών που μόλις γύρισε σπίτι μετά από μία δύσκολη μέρα, σε ένα παιδί 12 ετών που μάλωσε με το/η φίλο/η του. Σε έναν έφηβο που δεν ξέρει τι να κάνει το Σάββατο βράδυ.

Πάμε λοιπόν να ρωτήσουμε εμάς:

Πόσο συχνά μπορούμε να εκφράσουμε αυτό που μας ενοχλεί στους άλλους χωρίς να αντιδράσουμε πρώτα με οποιονδήποτε τρόπο (απομάκρυνση, εσωτερικό θυμό, γκρίνια, κλείσιμο, απόρριψη κτλ.);

Πάρα πολύ συχνά ζητάμε από τα παιδιά μας να συμπεριφερθούν με έναν τρόπο που ούτε εμείς έχουμε κατακτήσει, ή ακριβέστερα μπορούμε αλλά δεν έχουμε καταφέρει με συνέπεια.

Όταν μας ζητάνε με αυτά τα διάφορα “έτσι…” (κλάμα, νέυρα, θυμό, ξέσπασμα, κτλ.) ας γινόμαστε μια αγκαλιά. Ας προσπαθήσουμε να ακούσουμε σε εμάς αυτή την ερώτηση που ξεπηδάει απο μέσα μας και με πρόθεση, να την αφήσουμε να φύγει από τη σκέψη πριν περάσει στα χείλη.

Βήμα – βήμα … ! Κάθε φορά που θα το καταφέρνουμε θα είναι ένα σημαντικό βήμα!