Η διαδρομή δεν είναι και δεν μπορεί να είναι ευθεία

dgounari 10 Ιανουαρίου, 2022
Συναντάω πολλούς νέους γονείς που θέλουν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους με αγάπη και σεβασμό. Και από αυτούς πάρα πολλοί στην προσπάθεια αυτή, γίνονται σκληροί, απαιτητικοί και αυστηροί με τον εαυτό τους.
Αυτές οι υψηλές απαιτήσεις την ίδια στιγμή που γίνονται όχημα αλλαγής μπορούν να γίνουν και εμπόδιο.
Ας αποδεχτούμε ότι δε θα τα καταφέρνουμε πάντα να κρατούμε την ψυχραιμία μας, να μιλάμε με τον τρόπο που θέλουμε, να παραμένουμε συγκεντρωμένοι, να ακούμε τα παιδιά μας. Η αποδοχή αυτή δεν είναι πρόφαση για να μην προσπαθούμε, αλλά ένας τρόπος να μαλακώνουμε και να δείχνουμε σεβασμό πρώτα σε εμάς και μετά στα παιδιά μας.
Θυμάμαι όταν ο γιος μου εκδήλωσε άγχος πόσο ενοχικά αισθανόμουν για το στρες που του έχω μεταφέρει. Στρες που έφτασε να το σωματικοποιήσει για να το επικοινωνήσει. Μιλούσε ο εγωισμός μου.
– Γιατί να μην το κατάλαβω ότι στρεσάρεται νωρίς;
– Γιατί το δικό μου παιδί να έχεις τέτοια δυσκολία;
– Γιατί δε κατάφερα να το βοηθήσω;
Ο εγωισμός φώναζε. Γινόμουν ο γονιός μου, που μάλωνε την μικρή Δημητρούλα γιατί δεν ήταν αρκετή. Και αν έμενα εκεί, δεν θα κατάφερνα ποτέ να κάνω ένα βήμα.
Θα στρεσαριστεί το παιδί γιατί κι εγώ στρεσάρομαι.
Η δική μου αλλαγή είναι ότι το κατάλαβα, και μπορώ να σταθώ πλάι του και να το υποστηρίξω. Και αυτό δεν είναι λίγο.
Η αυτοφροντίδα μας έχει πρωτίστως αυτή την διαδρομή της αγάπης στον εαυτό μας. Και ούτε κι αυτή είναι ευθεία και ομαλή. Πολλές διαδρομές, πολλές στροφές!