“Συνάντησα πρόσφατα ένα meme στο Facebook το οποίο με ακούμπησε απευθείας αφού καθρεφτίζει τις προκλήσεις που αντιμετωπίζω αυτή την περίοδο με τα τρία μου παιδιά.

Δεν μπορώ να το περιγράψω καλύτερα, γι αυτό σας το δείχνω στη φώτο:

Μάλλον, ορισμένες φορές, είμαι αυτός ο γονέας με το διπλό μήνυμα που θέλει δημιουργικά, ανεξάρτητα παιδιά ενώ παράλληλα θέλει να κάνουν ακριβώς αυτό που λέει και όποτε το λέει.

Ωστόσο, έχω μάθει τα εξής:

Τα περισσότερα από τα πράγματα που βρίσκω απογοητευτικά και εξαντλητικά στην ανατροφή των παιδιών μου είναι αποτέλεσμα χαρακτηριστικών της προσωπικότητάς τους που θα υπηρετήσουν τα παιδιά στο μέλλον. Θέλω τα παιδιά μου να μεγαλώσουν και να είναι διεκδικητικά, ανεξάρτητα και δυνατά.

• Το να είναι διεκδικητικά θα βοηθήσει τα παιδιά μου να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, και τους άλλους, ακόμα και όταν είναι πιο βολικό να μείνουν σιωπηλοί.

• Η ανεξαρτησία θα βοηθήσει τα παιδιά μου να κάνουν δύσκολες επιλογές, ακόμη και όταν η πλειοψηφία τους ωθεί προς μια άλλη κατεύθυνση.

• Το να έχουν ισχυρή θέληση, θα τους βοηθήσει να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις στη ζωή, ακόμα και όταν θα σκέφτονται ότι ίσως θα ήταν προτιμότερο να τα παρατήσουν.

Το να μεγαλώνεις δυναμικά και ανεξάρτητα παιδιά δεν σημαίνει ότι τα παιδιά διοικούν το σπίτι και αποφασίζουν. Γνωρίζουμε ότι τα παιδιά δεν έχουν αναπτυξιακά τη δυνατότητα να παίρνουν αποφάσεις για τον εαυτό τους και ότι χρειάζονται όρια που θέτουν οι γονείς και οι φροντιστές με αγάπη για να αναπτυχθούν και να ανθίσουν. Το να χτυπάνε, να ουρλιάζουν ή να παραβιάζουν κανόνες του σπιτιού δεν είναι οκ.

Υπάρχει όμως μια γκρίζα περιοχή που το κάνει περίπλοκο. Θέλω τα παιδιά μου να είναι ανεξάρτητα και ικανά, αλλά μερικές φορές θέλω μόνο να κάνουν ό, τι λέω και να το κάνουν γρήγορα.

• Θέλω να φορούν τα αξιολάτρευτα ρούχα που τους αγοράζω – και να μην επιλέγουν να φορούν ρούχα που δεν ταιριάζουν μεταξύ τους.

• Θέλω να παίζουν με έναν οργανωμένο τρόπο – και να μην δημιουργούν το απόλυτο χάος που όλοι πρέπει να καθαρίσουμε αργότερα.

• Θέλω να ακούσουν αυτό που λέω με την πρώτη φορά και να μη με κάνουν να επαναλαμβάνω τον εαυτό μου ξανά και ξανά.

• Θέλω να βάλουν τα παντελόνια και τα παπούτσια τους και να με συναντήσουν στην πόρτα – οπότε δεν θα καθυστερήσουμε για το σχολείο για μία ακόμη φορά.

Αλλά όλα αυτά τα θέλω… είναι θέλω που αφορούν μόνο εμένα!

• Γιατί όταν επιλέγουν τα δικά τους ρούχα, ξεδιπλώνουν τις μοναδικές προσωπικότητές τους.

• Και όταν κατασκευάζουν ρομπότ από 4.000 ταινίες και σωλήνες ακονίζουν το μυαλό τους με τρόπους που θα τους βοηθήσουν να εφεύρουν το μέλλον.

• Και όταν με αγνοούν επειδή είναι απορροφημένοι σε ένα βιβλίο ή ένα έργο ή σε μία βαθειά σκέψη , δημιουργούν δικούς τους κόσμους, στοιχείο απαραίτητο για την εξέλιξη τόσο της προσωπικότητάς του όσο και των γνωστικών και συναισθηματικών τους δεξιοτήτων.

• Και όταν αρνούνται να είναι έτοιμοι εγκαίρως, μαθαίνουν τις συνέπειες των πράξεων τους όταν ο δάσκαλος τους θυμίζει ευγενικά τη σημασία της έγκαιρης προσέλευσης.

Αυτό που ξέρω είναι ότι Εάν θέλω να μεγαλώνω ανεξάρτητα και δυναμικά ενήλικα άτομα, πρέπει να συνηθίσω τα παιδιά με αυτοπεποίθηση, βούληση και άποψη. Το να είσαι γονιός είναι συχνά εξαντλητικό. Για κάποιους, ίσως μοιάζει και με χάος, να αισθάνεσαι δηλαδή, ότι έχεις να αντιμετωπίσεις ένα χάος. Αλλά γνωρίζω επίσης ότι το χάος είναι φίλος της δημιουργικότητας.

Και αυτή η ακαταστασία είναι ένα σημάδι παιχνιδιού. Και αυτές οι ισχυρές απόψεις αποτελούν ενδείξεις αυτοπεποίθησης. Κάτω από αυτό το πείσμα είναι μια αδιάσειστη αποφασιστικότητα. Έτσι, αντί να προσπαθώ να ελέγξω τα παιδιά μου, τα χρονοδιαγράμματα και το σπίτι μας, μαθαίνω να στέκομαι πλάι τους. Αντί να φωνάζω, να τιμωρώ ή αισθάνομαι σε αγώνα, μαθαίνω να υποστηρίζω και να καθοδηγώ . Μαθαίνω να αγκαλιάζω την μοναδικότητά του και να την καλλιεργώ.

Προσπαθώ να μην δίνω σημασία για το πώς τα παιδιά μου “πρέπει” να φαίνονται ή να ενεργούν ή να είναι, αλλά να τους κοιτάζω και να θαυμάζω τις μοναδικές τους προσωπικότητες .

Μπορεί να φωνάζουμε λίγο περισσότερο από τη μέση οικογένεια.

Μπορεί να κάνουμε τα πράγματα λίγο διαφορετικά.

Μπορεί να μοιάζει ότι τα κάνουμε με το δύσκολο τρόπο – και μερικές φορές είναι δύσκολο. Δεν έχω πάντα τη διάθεση να προσπαθώ να έχω συναίνεση για μια απλή δραστηριότητα.

Γνωρίζω όμως ότι αν θέλω τα παιδιά μου να μεγαλώσουν για να έχουν τα δικά τους μυαλά ως ενήλικες, πρέπει να αγκαλιάσω τα μυαλά που έχουν τώρα.

Αν θέλω να είναι θαρραλέοι , πρέπει να τους αφήσω να παλέψουν με δύσκολες επιλογές τώρα.

Αν θέλω να πετύχουν ως ενήλικες, πρέπει να τους αφήσω να αποτύχουν τώρα.

Αν θέλω ποτέ να μάθουν να εμφανίζονται εγκαίρως, πρέπει να τους αφήσω να βιώσουν τις συνέπειες της καθυστέρησης τώρα.

Τίποτα από αυτά δεν είναι εγγύηση της “επιτυχίας”, φυσικά. Και είναι και αυτό εντάξει!

Αλλά δουλεύω σκληρά για να υποστηρίξω στα παιδιά μου στη συνεχώς μεταβαλλόμενη κοινωνία που θα κληρονομήσουν.”

Πρωτότυπο άρθρο: « If I want to raise confident adults, I must accept opinionated children » https://www.mother.ly/…/the-contradiction-of-raising…

Μετάφραση: Dimitra Gounari – Parent Coach / Υποστήριξη και ενδυνάμωση γονέων