Δεν μας αρέσει αυτό που βλέπουμε. Μας την σπάει, μας την δίνει, θέλουμε να μην είναι έτσι. Αυτά τα συναισθήματα συνήθως συνδυάζονται με μία δύσκολη επικοινωνία γέματη εμπόδια και πολύ νευρικοτητα. Μια σχέση με στρες και ένα δεσμό σε συνεχή ανασφάλεια.

– Μην ανοίγεις ξανά το κουτί αυτό

– Φάε κι άλλο

– Κατέβα από τον καναπέ

– Κοιμήσου επιτέλους

– Μάζεψε τα παιχνίδια

– Κλείστε το lap top

– Παράτα το κινητό να μιλήσουμε…

Σε κάθε αναπτυξιακή ηλικία και σε πολλές στιγμές θα αισθανόμαστε ότι χανόμαστε με το παιδί μας.

Εκεί λοιπόν με καλούν οι γονείς και είτε μου ζητάνε να κάνουμε κάτι να αλλάξει το παιδί, ή να κάνουμε κάτι να το ξαναβρούν οι ίδιοι. Και στις δύο περιπτώσεις, οταν τελικά θα ολοκληρώσουμε τη μεταξύ μας διαδικασία (γιατί η σχέση μας θα υπάρχει πάντα ) βρισκόμαστε μπροστά σε αυτό το ερώτημα: Τελικά τι συνέβη; Τι συνέβη και μπορέσαμε να ξαναβρεθούμε με το παιδί;

Είναι τόσο εντυπωσιακό κάθε φορά. Με ποιο τρόπο μπορούμε οι γονείς να μεταμορφώσουμε την σχέση μας και να υποστηρίξουμε το παιδί μας, αν αλλάξουμε εμείς. Με το που φροντίσουμε λίγο κομμάτια μας που κρατάμε σκοτεινά, με το που εστιάσουμε με σεβασμό στις ανάγκες του, με το που εμπλουτίσουμε την θετική μας συσχέτιση μαζί του…εκείνο ανθίζει.

Δε πηγαίνει πιο εύκολα για δόντια, εμείς έχουμε άλλη στάση.

Δεν μαζεύει πιο συχνά, εμείς έχουμε μια άλλη προσδοκία

Δεν έγινε ένα άλλο παιδί, εμείς κοιτάξαμε με άλλα μάτια.

Τα μάτια που αναγνωρίζουν, που παρατηρούν, που ενδυναμώνουν, που υποστηρίζουν. Και με τα ίδια μάτια μας αξίζει να κοιτάμε κι εμάς ορισμένες φορές για όσα καταφέρνουμε βήμα – βήμα.