Η μητρότητα σαν διάλειμμα από τη ζωή;

dgounari 9 Φεβρουαρίου, 2022

Μεταξύ ολοκλήρωσης και τίποτα

Υπάρχει μια περίοδος της γυναίκας / μητέρας που έχει ποτιστεί, σε επίπεδο στερεοτυπικής αντίληψης, με το αίσθημα της ολοκλήρωσης και του τίποτα ταυτόχρονα.  Ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ τις σκέψεις μου για αυτό που ονόμασα «τίποτα».

Για όσες επιλέξουν να γίνουν μητέρες, το εξωτερικό περιβάλλον τις καθιστά σε κατάσταση pause για την πρώτη περίοδο ανάπτυξης του παιδιού. Το έχουμε ζήσει όλες αυτό το γλυκόπικρο 0 – 2 έτη (ίσως και 3έτη).

Η αλήθεια

Υπάρχει σε αυτό μία τεράστια αλήθεια: Η μητέρα βιώνει αλλαγές που δεν είναι απαραίτητα ευχάριστες. Υπάρχει σωματική κούραση, αυπνία, άγχος και μια προσαρμογή τόσο σωματικά όσο και συναισθηματικά. Επίσης είναι μια περίοδος, η οποία έχει υποπεριόδους εξαιρετικά κρίσιμες όπως η λοχεία, η πρώτη βρεφική ηλικία του μωρού κτλ.

Το στερεότυπο

Αυτόν λοιπόν, τον τόσο γνώριμο και δικό μας χαοτικό μικρό κύκλο (περιβάλλον), συνήθως δεν μπορούν να τον χωρέσουν οι άλλοι μεγαλύτεροι κύκλοι της ζωής μας.

  • Στην εργασία δεν θα πάρουμε προαγωγή για δύο χρόνια, δεν θα μας στείλουν σε αυτό το ταξίδι, δε θα σκεφτούν τις ανάγκες μας
  • Στο φιλικό περιβάλλον δε θα μας προτείνουν να βγούμε μαζί τους, δε θα μας επιλέξουν για παρέα γιατί θα έχουμε δυσκολία στην απομάκρυνση και στα Logistics του παιδιού
  • Εμείς στον εαυτό μας θα αναβάλλουμε το χόμπυ μας, θα αναβάλλουμε το ταξίδι μας, θα αναβάλλουμε κάτι που θέλουμε πολύ να κάνουμε.

Κι έτσι, περιμένουμε πότε θα τελειώσει αυτή η περίοδος για να μπορέσουμε να συμμετέχουμε στους υπόλοιπους κύκλους όπως επιθυμούμε. Σαν να παίρνουμε ένα τεχνητό διάλειμμα από την ίδια τη ζωή μας.

Είναι όμως έτσι;

Είναι όμως έτσι; Ή ακριβέστερα : Αυτό το τεχνητό διάλειμμα υπάρχει η δυνατότητα να μην το αντιμετωπίσει η μητέρα που δε θα επιλέξει να έχει αυτή τη στάση απέναντι στη ζωή της; Πόσο εφικτό είναι να παραμένεις συμμετοχική σε κύκλους που δεν έχουν καμία μέριμνα για τη συμμετοχή σου. Αντίθετα μάλιστα δημιουργούν εμπόδια;

Πόσο επιβαρυντικό είναι για εμάς να σκεφτόμαστε αυτή την τόσο σημαντική περίοδο ως επιβαρυντική για τις άλλες πλευρές της ζωής μας. Αυτό το «άντε μωρέ να μεγαλώσει λίγο…να πάω καμιά βόλτα…». Τις περισσότερες φορές μπορούμε να πάμε τη βόλτα μας πριν φτάσει 3 χρονών (ίσως όχι το υπερατλαντικό ταξίδι μόνες μας), αλλά δεν μας περνάει καν από το μυαλό.

Το ακούω πολλές φορές με καλή διάθεση: Μπα τώρα αυτή έγινε μάνα, ξέχνα την τα επόμενα δύο χρόνια, θα χαθεί!

Η μητέρα που γεννάει και γεννιέται

Θα χαθεί…ή θα βρεθεί! Γεννάει και γεννιέται. Και είναι εντυπωσιακό πως όλοι οι γύρω αντιμετωπίζουν την γυναίκα σαν να γεννάει και να πεθαίνει. Για δύο χρονάκια στο τίποτα.

Αυτή η πρώτη φάση της μητρότητας είναι κουραστική και δύσκολη. Ας προσπαθήσουμε να μην την κάνουμε περιθωριοποιημένη. Και εμείς οι ίδιες και οι γύρω μας. Μπορεί να είναι κουραστική και δύσκολη μέσα στους κύκλους, ούτε έξω από αυτούς, ούτε δίπλα.