Απευαισθητοποίηση στη βία

Πολλοί γονείς είμαστε σοκαρισμένοι με τις αποτρόπαιες ειδήσεις που μας κατακλύζουν. Είναι βλέπετε και ο αλγόριθμός του facebook που δεν μας αφήνει σε ησυχία. Παιδιά, γυναίκες, γονείς, φόνοι, πόλεμος και βία, παντού σε κάθε της μορφή. Πολλοί γονείς φίλοι μου με ρώτησαν αν μίλησα στο παιδί μου για τη δολοφονία του Άλκη και με αφορμή αυτή την ερώτηση, και κρατώντας το χέρι σας με ζεστασιά, ας θυμηθούμε μαζί κάποια πράγματα.

Η παρακολούθηση της βίας, είτε οπτική είτε ακουστική, ενέχει έναν σημαντικό κίνδυνο για όλους/ες μας (γονείς και παιδιά) και αφορά την απευαισθητοποίηση στη βία. Τι σημαίνει αυτό; Να μειώνεται η συναισθηματική μας ανταπόκριση σε ένα ερέθισμα μετά από την συνεχή έκθεση σε αυτό.  Αυτό που ορισμένες φορές μέσα μου σκέφτομαι: Τρομάζω να έρθει η μέρα που θα ακούσω για την κακοποίηση ενός παιδιού και δεν θα τρομάξω όσο σήμερα.

Αν αυτό μπορεί να συμβεί σε εμάς τους ενήλικες, ας σκεφτούμε πόσο πιο ευάλωτα είναι τα παιδιά μας σε αυτά τα ερεθίσματα, τα οποία τις περισσότερες φορές φτάνουν στα οπτικά, ακουστικά και νευρικά τους συστήματα χωρίς εξήγηση – ερμηνεία – διαμεσολάβηση.

Τι μπορεί να επιφέρει αυτό (ενδεικτικά);

• Αύξηση επιθετικών σκέψεων και συναισθημάτων
• Να γινόμαστε λιγότερο ευαίσθητοι σε θέματα βίας – σαν να τα θεωρούμε φυσιολογικά
• Φοβίες
• Μειωμένη θετική κοινωνική αλληλεπίδραση
• Άγχος
• Μετα τραυματικό στρες
• Υπνικές διαταραχές

Ας δοκιμάσουμε:

• Ας κλείσουμε την τηλεόραση και ιδίως τις ειδήσεις. Όχι μόνο δεν προσφέρουν τίποτα απολύτως αλλά συμβάλλουν αποτελεσματικά σε αυτή την απευαισθητοποιηση. Σκαφτείτε τους εαυτούς σας πόσο πιο ήρεμοι/ες είστε μπροστά εσε μία τρομακτική δολοφονία όταν ακούτε να την συζητάνε περίπου 1 ώρα χωρίς να λένε τίποτα καινούριο. Πολλοί γονείς θεωρούν υπαίτια τα βιντεοπαιχνίδια για αυτό. Δεν θα αρνηθώ τη σημασία τους αλλά ας αρχίσουμε από τις ειδήσεις οι οποίες δεν έχουν κανένα πλαίσιο παιχνιδιού /ρόλων. Αναπαράγουν απλά βία.
• Ας συζητήσουμε και μετά να συζητήσουμε και μετά να συζητήσουμε ακόμα λίγο. Χωρίς να υποδεικνύουμε τη σκέψη τους, ανοιχτά και με αγάπη. Ιδίως με τα εφηβάκια μας. Η συζήτηση έχει θεμέλιο λίθο το να ακούσουμε. Όποτε ας ακούσουμε τις σκέψεις τους και όλα αυτά που πιστεύουν για όσα γίνονται γύρω τους.
• Ας δούμε λίγο τη βία ως μορφή επικοινωνίας μέσα στο σπίτι μας και στις κοινωνικές μας επαφές. Σίγουρα δεν μπορεί να είμαστε κι εμείς καλά μέσα σε όλα αυτά που ακούμε και είναι βέβαιο ότι μπορεί να έχουμε ένταση αλλά παραμένουμε το παράδειγμα για τα παιδιά μας. Πως μιλάμε όταν οδηγάμε και μας εκνευρίσουν; Όταν περπατάμε στο δρόμο και μας κορνάρουν; Όταν μας μιλήσουν άσχημα και απότομα;
• Η κοινωνία έχει όλα αυτά και έχει και τα ακριβώς αντίθετα δίπλα. Υπάρχουν και ειδήσεις που δείχνουν την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη. Ας μοιραστούμε και αυτά με τα παιδιά μας, με πρόθεση! Και όχι, δεν θα είμαστε άσχετοι, χαζοχαρούμενοι και αφελείς γονείς αν το κάνουμε. Αλλά θα χτίζουμε βήμα – βήμα τη ψυχική ανθεκτικότητα των παιδιών μας.
• Ας θυμηθούμε ότι δεν χρειάζεται να απαντήσουμε όταν δεν γνωρίζουμε κάτι. Πολλές φορές συγχέουμε την ασφάλεια με το «τα ξέρω όλα». Αν έχω τις απαντήσεις μπορώ να προσφέρω ασφάλεια στο παιδί μου. Ιδίως σε ειδήσεις τόσο απάνθρωπες και κτηνώδεις νομίζω ότι αυτό που εξηγούμε μάλλον ανασφάλεια μπορεί να προκαλέσει.