Προσδοκίες – βαρίδια, παιδιά μπαλόνια
“Πόσα λάθη έχω κάνει για να μου μιλάει με αυτόν τον τρόπο;”
Οι γονείς που συναντώ, άλλοι πιο αργά άλλοι πιο άμεσα, αναλαμβάνουν με θάρρος την ευθύνη τους στην σχέση τους με το παιδί. Είναι ένα πρώτο σημαντικό βήμα για να βιώσουν και να αισθανθούν αυτες τις λεπτές κλωστές που μας ενώνουν μέσα στη σχέση μας και την αλληπείδραση μαζί του.
Ένας πατέρας μου είχε πει κάποια στιγμή: “Όποια καλή συμπεριφορά επιζητάς από το παιδί σου είναι ανάλογη του χρόνου που έχεις περάσει και του κόπου που έχεις ριξει για να την εμπνεύσεις/εμφυσήσεις…”
Είναι μία υπεύθυνη στάση σίγουρα, που κυριαρχεί όμως αποπνικτικά την διακριτή προσωπικότητα του παιδιού.
Το άγνωστο
Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε ποια δική μας συμπεριφορά θα φέρει ποιο αποτέλεσμα στη συμπεριφορά του παιδιού. Έχουμε ενδείξεις, βάσιμες υποθέσεις με βάση την βιβλιογραφία, αλλά κανείς δεν γνωρίζει με ακρίβεια τι θα συμβεί. Και αυτό το άγνωστο είναι που κάνει το ταξίδι των γονιών τόσο δύσκολο.
Η ανάληψη της ευθύνης μας δεν σχετίζεται με την απαίτηση να δούμε αποτελέσματα στο παιδί αν αλλάξουμε εμείς. Χρειάζεται να αλλάξουμε εμείς ανεξάρτητα με το τι θα συμβεί στο παιδί γιατί εμείς αισθανόμαστε καλύτερα με ένα διαφορετικό τρόπο αλληλεπίδρασης με το παιδί.
Μεγαλώνουμε με αδιανόητες προσδοκίες πάνω σε αυτό το “μεγάλωμα των παιδιών μας”:
– “Το παιδί είναι καθρέφτης των γονιών”
– “Δεν υπάρχει πιο σημαντική δουλειά από το να μεγάλωσεις “άξιο” άνθρωπο”
– “Φαίνεται το σπίτι που έρχεται το κάθε παιδί…”
Προσδοκίες – βαρίδια
Και αυτές οι προσδοκίες/βάρος λειτουργούν πιεστικά σε εμάς, στο παιδί και στη σχέση μας αφήνοντας ελάχιστο περιθώριο σε αυτή την χαρά και τη ζωντάνια του να είσαι μαζί με ένα παιδί.
Γιατί να επιζητάμε κάτι από τα παιδιά μας;
Θα προσφέραμε διαφορετική ασφάλεια και αγάπη αν ξέραμε ότι δεν θα πάρουμε τίποτα;
Ποιο είναι για τον κάθε γονιό, το βαρίδιο αυτό που κρατάει το μπαλόνι στη γη και δεν το αφήνει να πετάξει;