Ας καθίσουμε αναπαυτικά στη θέση μας…
Όταν μιλάω σε γονείς σε δημόσια σχολεία, ό,τι και να συζητήσουμε το θέμα καταλήγει με κάποιο περίεργο τρόπο στην κρίσιμη ερώτηση του 1 εκατομμυρίου:
«Πως θα τον/την κάνω να διαβάσει;»
Η παραπάνω ερώτηση έρχεται ως μία αυθόρμητη σχεδόν αντίδραση, όταν εγώ σε κάποιο σημείο της ομιλίας μου, αναφέρω (γνωρίζοντας τι θα συμβεί) πως τιμωρία είναι να στερήσω στο παιδί μου την βόλτα του, αν δεν διαβάσει. Μάλιστα συνήθως προετοιμάζω και τους γονείς, προτρέποντας να χαλαρώσουν λίγο το κορμί τους και να κάτσουν χαλαρά στη θέση τους, λίγο πριν αφήσω στη συζήτηση, το παρακάνω:
– Τιμωρία / Απειλή είναι να πω: Αν δεν διαβάσεις δεν θα πας παιδική χαρά.
Δεν ξέρω τι δεν πάει ακριβώς καλά με την προετοιμασία αυτή, αλλά οι περισσότεροι/ες πετάγονται σχεδόν από τη θέση τους. Θα έχει ενδιαφέρον να μου γράψετε και εδώ τη δική σας αντίδραση. Θέλατε κάτι να γράψετε παρακάτω, η παραπάνω πρόταση, κινητοποίησε το σώμα σας; Θέλατε να μου πείτε: Τι εξυπνάδες είναι αυτές; Πως είναι δυνατόν να πάει στην παιδική χαρά χωρίς να έχει διαβάσει;
«Και πως δηλαδή θα τον/την κάνουμε να διαβάσει;»
Δεν υπάρχει καμία απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Θα τολμήσω να γράψω πως όχι μόνο δεν έχω εγώ την απάντηση, αλλά νομίζω πως δεν την έχεις κανείς/μία άλλος/η. Μπορώ να σκεφτώ και έχουν μελετηθεί διάφοροι τρόποι να εμπνεύσουμε το παιδί να διαβάσει, να το υποστηρίξουμε, να το διευκολύνουμε. Αλλά δεν υπάρχει κανένας αναγνωρισμένος τρόπος να κάνουμε κάποιον/α να διαβάσει – χωρίς να χρησιμοποιήσουμε απειλή/τιμωρία/εξωτερική ανταμοιβή.
Άρα οι γονείς κάνουμε αυτά που βλέπουμε ότι δουλεύουν βραχυπρόθεσμα με κάποιο όμως κόστος. Γιατί όταν εμποτίζουμε την δική μας σχέση με το παιδί και τη σχέση του παιδιού με τη μάθηση με όλα τα προηγούμενα, μπορεί να υπάρχει κάποιο κόστος. Εμείς αποσυνδεόμαστε με το παιδί και εκείνο με τη μάθηση.
Θα κάνει τα μαθήματα του; Θα γίνει η δουλειά μας; Μάλλον ναι μετά από πολλές απειλές, γκρίνια, φωνές κτλ.
Θα αποσυνδεθούμε; Μάλλον ναι.
Για μένα η πιο κρίσιμη ερώτηση είναι:
Μέχρι που θέλουμε να φτάσουμε προκειμένου να διαβάσει το παιδί; Ποιο είναι το τελικό όριο, το απώτατο μέσο ώστε να πιέσουμε το παιδί μας να διαβάσει;
Αν είμαστε έτοιμοι/ες να παραδώσουμε τη σχέση μας για την σχολική επίδοση χρειάζεται να είμαστε σε επαφή με αυτό που κάνουμε. Να το γνωρίζουμε, και συνειδητά ας το επιλέξουμε.
Χθες λοιπόν, σε ένα σχολείο στη Θεσσαλονίκη, με πρόσωπα γλυκά, που σηκώθηκαν από καρέκλες και με κάνουν κι εμένα κάθε φορά καλύτερη, να μετράω τις δικές μου αναταράξεις σε αυτά που λέω. Εμένα που μου είναι πολύ δύσκολο – είναι η μεγαλύτερη μου πρόκληση – να παραμένω εστιασμένη στην σχέση με το γιο μου, όταν χρειάζεται να διαβάσει.
Ας καθίσουμε λοιπόν αναπαυτικά στη θέση μας…