Πώς γίνεται να αντιπαθούμε το παιδί μας;

Πως γίνεται να αντιπαθούμε το παιδί μας τόσο πολύ ορισμένες στιγμές; Πως είναι δυνατόν να αντιπαθούμε το πλάσμα που αγαπάμε περισσότερο σε όλο τον πλανήτη;

Και τώρα που το γράφω, αισθάνομαι μία πολύ μικρή ντροπή που εκδηλώνεται με μία ολοφάνερη αμηχανία και απροσεξία στα δάχτυλα των χεριών μου καθώς πληκτρολογούν.

Είναι όμως μία δική μου αλήθεια και όσο συναντώ γονείς αισθάνομαι πως είναι και δική τους. Και όσο αρνούμαστε να το συζητήσουμε ή να έρθουμε σε επαφή με αυτό το συναίσθημα τόσο γιγαντώνεται.

Αντίθετα: Η εσφαλμένη πεποίθηση πως τα παιδιά μας πρέπει να μας προκαλούν θετικά και ευχάριστα συναισθήματα είναι αυτή που δημιουργεί μια μεγάλη παρεξήγηση.

Τις περισσότερες φορές αυτή την δυσφορία την αισθανόμαστε με συμπεριφορές των παιδιών είτε προς εμάς είτε προς άλλους. Συμπεριφορές που μπορεί να μην μας ταιριάζουν, τρόπος σκέψης που μπορεί να μην είναι αρεστός από εμάς. Ας πατήσουμε εκεί ένα pause. Είναι πολύ οκ να αισθανόμαστε όπως θέλουμε (κάτι που αλλάζει φυσικά καθώς μπαίνουμε σε θεραπευτικά μονοπάτια), δεν είναι οκ αυτό το συναίσθημα να προκαλεί συμπεριφορές επιθετικές, υποτιμητικές, χλευαστικές προς τα παιδιά μας.

Το ερώτημα είναι: Γιατί να αντιπαθούμε αυτό που δεν μας ταιριάζει;

– Να κάνουν φασαρία
– Να καθυστερούν πολύ στην προετοιμασία
– Να μην είναι όσο ευγενικά θα θέλαμε
– Να μην μοιράζονται τα παιχνίδια τους
– Να διεκδικούν επίμονα (πολύ επίμονα)
– Να μην μιλάμε με τον τρόπο που θέλουμε

Πως θα μπορέσουμε να μάθουμε στα παιδιά μας να κάνουν χώρο στο διαφορετικό, αν η δική μας σχέση μαζί τους δεν χωράει τίποτα άλλο πέρα απ’ αυτό που συμπίπτει με τις επιθυμίες και προσδοκίες μας;

Υπάρχουν φορές που θα μας την σπάνε πάρα πολύ. Και θα έχουμε πολύ περίεργα / πρωτόγνωρα συναισθήματα απέναντί τους:
– Ας μείνουμε σε αυτό που αισθανόμαστε με κατανόηση και περιέργεια: Γιατί να αισθάνομαι έτσι;
– Ας δούμε λίγο τι είναι αυτό που πραγματικά μας δημιουργεί δυσφορία και ας έρθουμε σε επαφή με τις προσδοκίες μας.
– Ας κοιτάξουμε το παιδί μας για αυτό που είναι…και που περιμένει κι εμάς να το συναντήσουμε εκεί γύρω…

Το λέω συχνά σε γονείς εφήβων: Εμείς πρέπει να πάμε να συναντήσουμε τα παιδιά μας, όχι εκείνα. Όποτε μαζί με όλα τα συναισθήματα που μπορεί να μας προκαλούν, προχωράμε προς αυτά και στη διαδρομή ίσως κάτι μαλακώνει.