Επιστρέφω από Ρώμη και περιμένω μαζί με πάρα πολύ ακόμα κόσμο να επιβιβαστούμε. Δίπλα μου κάθεται μια μητέρα με την κόρη της περίπου 10 – 12 ετών. Μιλάνε ελληνικά με ιταλική προφορά.

Το ηχητικό ερέθισμα που με έκανε να παρακολουθήσω τη συνομιλία τους ήταν ο ζορισμένος αναστεναγμός του παιδιού. Καταλαβαίνω στο πρώτο λεπτό πως μάλλον το κορίτσι χρειάζεται να μείνει Ελλάδα το καλοκαίρι.

– Θα μου λείψουν πολύ τα κορίτσια…

– Τα είπαμε αυτά…θα γνωρίσεις εκεί άλλα κορίτσια, θα κάνεις μπάνια, θα περάσεις τέλεια!

– Ναι αλλά θα μου λείψουν οι φίλες μου…

– Δεν μου αρέσουν αυτά σου έχω πει, τα κλειστά…

– Ποια κλειστά, τι εννοείς;

– Να κάνεις με πολλούς/ες παρέες, αυτά λέγονται κλίκες..

– Μα δεν είναι κακό, αυτό συμβαίνει στους ανθρώπους γιατί κάποιοι ταιριάζουν και κάποιοι όχι…

– Να είσαι ανοιχτή, μην κολλάς σε αυτές τις φίλες…

Έτρεμε η φωνή της μικρής. Έτρεμε και η φωνή της μαμάς. Ο τρόπος που καθόμουν δεν άφηνε περιθώριο και οπτική επαφή και μετά από ένα σημείο, έμεινα να παρακολουθώ τον ήχο.

Η μητέρα πάλευε να πείσει την κόρη της να αποδεχθεί με χαρά – ή τουλάχιστον χωρίς δυσκολία – έναν αποχωρισμό και έτρεμε από φόβο η ίδια, για τα συναισθήματα που μπορεί να ένιωθε η κόρη της. Η μητέρα έτρεμε τόσο πολύ που ήθελε να αλλάξει και ζήτημα αποκαλώντας κλίκα την παρέα της κόρης της. Κάπως να ταιριάξει αυτό το δύσκολο ταξίδι σε έναν ακόμη πιο μεγάλο σκοπό, να διευρύνει τις παρέες της κόρης της.

Το κορίτσι ένιωθε λύπη για το ότι θα απομακρυνθεί από τις φίλες της. Πουθενά δεν είπε πως δε θα ανέβει στην πτήση. Είχε αποδεχθεί απόλυτα αυτό που θα συμβεί, απλά αισθανόταν για αυτό, μαζί με οτιδήποτε άλλο και στεναχώρια.

Πόσες φορές φοβόμαστε αυτά τα συναισθήματα των παιδιών μας; Πόσο δύσκολο είναι να σταθούμε με θάρρος και να αγκαλιάσουμε όσα αισθάνονται;

– Θα μου λείψουν πολύ τα κορίτσια…

– Θα σου λείψουν πολύ οι φίλες σου, νιώθεις πολλά συναισθήματα για αυτές…

– Ναι μαμά, θα μου λείπουν…αυτές με ξέρουν, εκεί θα δυσκολευθώ να κάνω παρέες, έχω να τους δω και ένα χρόνο…

– Είναι δύσκολο πράγματι μετά από τόσο καιρό…Τι θα σου λείψει περισσότερο από τις φίλες σου;

-………………………………………………………………………………………………………

Μπορούμε να αισθανόμαστε όπως επιθυμούμε…

Και χρειάζεται να μπορούμε να διαμορφώνουμε αυτό το χώρο για τα παιδιά μας, το χώρο να μπορούν να αισθάνονται όπως επιθυμούνε.