Αυτά που θέλω να σου πω #13

“Δεν γίνεται να μαλώνουμε κάθε μέρα. Δεν γίνεται να μην μπορείς να καταλάβεις ότι έχει πλέον κρύο και το κοντομάνικο δεν είναι μια ασφαλής επιλογή για την υγεία σου. Δεν μπορώ, αλήθεια. Φοβάμαι να έρθει η ώρα να ντυθείς. Δικιά σου η θερμοκρασία, βέβαια, και το σώμα επίσης, αλλά δεν μπορώ να σε αφήσω να κυκλοφορείς με βερμούδα το Δεκέμβριο. Δεν ξέρω, απλά δεν μπορώ.
Θυμώνεις κι εσύ και αρχίζεις και φωνάζεις. Τα ίδια όμως γίνονται και με τις κάλτσες, με το παντελόνι που θα επιλέξεις, τα ρούχα που θα βάλεις, με όλα. Είχα και την καταπληκτική ιδέα να πάρω τη φίλη μου τηλέφωνο να της πω τον πόνο μου. – Μα τι θα λένε για μένα αν πάει στο σχολείο με το κοντομανικό;
– Να μην σε νοιάζει. Γιατί να σε νοιάζει;
Ωραία και αυτή. Τόσο εύκολο είναι, όλη μου τη ζωή με νοιάζει, μπορώ να αλλάξω μέσα σε 1 λεπτό έτσι μαγικά;
Θέλω τόσο πολύ να είσαι αυτόνομος, να φροντίζεις τον εαυτό σου. Καμαρώνω όταν πετυχαίνεις τα ρούχα που θέλω. Ακούς τι λέω; … τα ρούχα που θέλω…
Καλά κάνεις και φωνάζεις. Αφού σε έχω τρελάνει. Από τη μία επέλεξε μόνο σου, από την άλλη επέλεξε αυτά που θέλω εγώ.
Αυτό το να τα κάνεις μόνος σου, όσο ωραίο είναι … θέλει πολλη δουλειά από πλευράς μου…
Αύριο πάλι αγάπη μου, αύριο πάλι θα προσπαθήσω με πιο καθαρό μυαλό.”