Ανοίγει το σχολείο. Ξεκινάς τη Δευτέρα. Χαίρομαι. Χαίρομαι πολύ που θα επιστρέψεις στους φίλους, στις παρέες, στο φυσικό σου χώρο. Χαίρομαι που θα είμαστε και λίγο μακρύα. Δεν το πολυλέω γιατί ντρέπομαι, αλλά τώρα που κοιμάσαι, θα στο πω. Μας τάραξε αρκετά αυτή η νέα καθημερινότητα.

Φοβάμαι κι όλας. Θέλω να προσέχεις, να προσέχεις περισσότερο από πριν. Σκέφτηκα να μην σε στείλω. Αλλά δεν μπορώ να το κάνω και αυτό. Μπερδεμένα όλα. Λένε όμως ότι ο κίνδυνος είναι πολύ μικρός. Σε τόσες λίγες πιθανότητες, πάνω τους θα πέσουμε; Θα σου λεω να πλένεις συστηματικά τα χεράκια, να αλλάζουμε ρούχα. Όλα θα τα βάλουμε σε ένα πρόγραμμα.

Δεν μπορώ να σου πω να κρατάς αποστάσεις. Το θεωρώ τόσο αστείο να το ζητάω από σένα που αυθόρμητα τρέχεις να αγκαλιάσεις, που επιζητάς την σωματική επαφή. Εδώ λείπει σε μένα… Δεν μπορώ, ας γίνει ότι είναι να γίνει! Θα τα αντιμετωπίσουμε όλα. Μερικοί γονείς δε θα στείλουν τα παιδιά τους. Κι αν αυτοί ξερουν καλύτερα;

Όσο μεγαλώνεις νιώθω το κεφάλι μου σαν τα συγκρουόμενα όταν είναι να αποφασίσω για κάτι. Μπαίνω στο αυτοκινητάκι μου με τον αγαπημένο αριθμό 7 που τον ψάχνω, και κάθε συλλογισμός οδηγεί σε σύγκρουση. Και μετά αλλάζω διαδρομή και πάλι σύγκρουση και μετά γυρίζω γύρω γύρω και …. συγκρουόμενα!!!!!! Δεν έχει πάντα πλάκα, βασικά δεν έχει καθόλου αλλά για κάποιο μυστηριώδη λόγο πάντα θέλω να αγοράσω ακόμα μία μάρκα και να κάνω άλλο ένα!

Οπότε, εσύ θα πας στο σχολείο και εγώ θα συνεχίσω τα συγκρουόμενα…Όταν ξυπνήσεις θα σου πω πόσο όμορφος είσαι όταν κοιμάσαι!