Είμαστε έτοιμοι να κριθούμε με τον ίδιο τρόπο από τα παιδιά μας;
Από τη δική μου πραγματικότητα όλοι οι γονείς, μοιραζόμαστε τις ίδιες ανησυχίες. Δεν τις αντιμετωπίζουμε πάντα όλοι με τον ίδιο τρόπο, αλλά σίγουρα έχουμε πολλά κοινά.
Φτάνει όμως ένας μονόκερος να μου θυμήσει πόσο εύκολα μπορούμε να γινούμε κριτές, τιμωροί, δικαστές. Να γίνουμε όλοι ένα για να βγάλουμε τα μάτια κάποιου άλλου.
Χωρίς περηφάνια αλλά με απόλυτη ειλικρινεία ομολογώ ότι έχω χάσει από το οπτικό μου πεδίο το γιο μου σε ένα ταξίδι στη Μάλτα. Και ενώ τον έψαχνα για 3 λεπτά που μπορεί να μου φάνηκαν αιώνας, τελευταία στιγμή μπήκα σε λεωφορείο σταθμευμένο μπροστά μου, το οποίο ήταν έτοιμο να ξεκινήσει, μήπως ήταν εκεί. Ήταν εκεί.
Μία αμέλεια και ανευθυνότητα που από τύχη δεν γράφτηκε στις ειδήσεις και δεν έγινα βορά στους ανθρωποφάγους.
Μπορεί να χρειάζεται η πρόνοια. Μπορεί οι γονείς να ειναι ανεύθυνοι, μπορεί να είναι κακοποιητικοί. Μπορεί όμως να ηταν μία μάνα με 3 παιδιά που έχασε τον έλεγχο για 2 λεπτά. Τόσα χρειάζονται.
Δεν ξέρω αν θα μάθουμε ποτέ. Δεν έχει καμμία σημασία. Σημασία έχει να καταλάβουμε τι είναι αυτό που μας κάνει όλους τόσο δεικτικούς στους γονείς με κάθε ευκαιρία ενώ την ίδια στιγμή ονομάζουμε οικογενειακή υπόθεση τις απειλές σωματικής βίας της διπλανής οικογένειας στην πολυκατοικία.
Ας σκεφτούμε, τι μπορεί να σημαίνει αυτή η σκληρη στάση μας απέναντι σε γονείς που δεν γνωρίζουμε;
Πώς βοηθάμε πραγματικά όταν υψώνουμε το δάχτυλο για παραδειγματική τιμωρία;
Είμαστε έτοιμοι να κριθούμε με τον ίδιο τρόπο από τα παιδιά μας;