Ετοίμαζες τη στολή σου για το πάρτυ της Παρασκευής στο σχολείο. Χειροποίητη. Με ρώτησες με παράπονο:

– Μα γιατί έτσι ξαφνικά έκλεισαν τα σχολεία; Δεν μου έχεις πει ότι ήρθαν τα εμβόλια;

Ερωτήσεις απλές. Θύμωσα πολύ όταν άκουσα την είδηση. Εγώ θύμωσα αλλά εσύ απογοητεύτηκες. Και στο θυμό μου δεν μπόρεσα να ακούσω καθαρά αυτό που αισθάνθηκες.

Είναι απολύτως βέβαιο ότι δεν τους ενδιαφέρουν τα παιδιά. Είναι απολύτως βέβαιο ότι οι αποφάσεις που παίρνουν δεν λαμβάνουν υπόψη τα παιδιά. Κι εγώ πριν λίγο, έκανα το ίδιο. Ο θυμός μου δεν με άφησε να σε ακούσω.

Έχεις και εσύ τα δίκια σου. Αλλά κάποιες στιγμές μου είναι τόσο δύσκολο να αισθάνομαι ότι με σαμποτάρουν…Κουράζομαι, απελπίζομαι και θυμώνω.

Άνοιξε – κλείσε … Σε κοιτάω και προσπαθώ να μετρήσω πως γράφει μέσα σου όλο αυτό. Πως αλήθεια έρχεται και φωλιάζει αυτή η απογοήτευση και η ανασφάλεια για πράγματα που μέχρι πρότινος σου έδιναν σταθερότητα και σιγουριά;

Αύριο θα δεις τους φίλους και τη δασκάλα σου από την οθόνη. Θα κρατηθώ απο εκεί. Θα κρατηθώ από τη μοναδική μας βεβαιότητα ότι οι σχέσεις μας δοκιμάζονται … και για να δοκιμάζονται μάλλον υπάρχουν και εξελίσσονται!