Σε φαντάζομαι με μακρυά μαλλιά, σαν αυτά που είχες μέχρι πέρσι να σιγοτραγουδάς μια μελωδία ενώ ετοιμάζεσαι να βγεις από το σπίτι σου. Μόνος σου, να κατεβαίνεις νευρικά τις σκάλες με αυτή την εκρηκτική και άγουρη κίνησή των ποδιών σου. Να βγαίνεις στο δρόμο και να λες καλημέρα σε αυτούς που συναντάς με ζωντάνια. Όλα αυτά ενώ συνεχίζεις τη μελωδία.

Κάπως έτσι θα ξεκινά μία μέρα σου. Δε θα υπάρχω στη σκέψη σου. Σήμερα είπαμε 20 φορές ότι αγαπιόμαστε και σε 15 χρόνια δεν θα με σκέφτεσαι. Και θα είναι οκ. Θα είναι μάλλον αυτό που πρέπει είναι. Σήμερα, απλά δεν το χωράει ο νους μου.

Σε φαντάζομαι με μαλλί κοντό, να ξυπνάς νωρίς για να κάνεις διαλογισμό και να πίνεις ένα smoothie λαχανικών. Μόνη σου να κάνεις τα πρώτα τηλεφωνήματα και βάζεις μουσική στο μικρό αλλά ζεστό διαμέρισμά σου. Ετοιμάζεσαι γρήγορα και κατεβαίνεις με το ανσανσέρ γιατί από τη βιασύνη χρειάζεται να χτενιστείς στον καθρέφτη. Βγαίνεις στο δρόμο…

Κάπως έτσι θα ξεκινά μία μέρα σου. Δε θα υπάρχω στη σκέψη σου. Σήμερα θήλασες 17 φορές και δεν μπορώ να κανονίσω ένα επαγγελματικό ταξίδι μακριά σου και σε 20 χρόνια δε θα με σκέφτεσαι. Και θα είναι οκ. Θα είναι μάλλον αυτό που πρέπει είναι. Σήμερα, απλά δεν το χωράει ο νους μου.

Φυσικά μπορεί τίποτα να μην γίνει έτσι. Όπως και να γίνει, δε θα υπάρχω στη σκέψη σου και θα είναι οκ. Προσπαθώντας να με συναντήσω εκεί που δε θα υπάρχω στη σκέψη σου σκέφτομαι πως θα νιώθω; Πως θα είναι; Πόσο σταδιακά γίνονται όλα και πως ο χρόνος σε προετοιμάζει για αυτό που θα συμβεί;

Κάτι τέτοιες σκέψεις με κάνουν να σας κοιτάω που ψάχνετε τα βράδια την αγκαλιά μου σε ένα υπέρδιπλο κρεββάτι και να μην σας χορταίνω.

Άτιμο πράγμα αυτό ο χρόνος. Μία πίσω, μία μπροστά, μια τώρα….

Μάλλον άτιμο πράγμα το μυαλό…ο μόνος χρόνος μας είναι αυτός που έχουμε τώρα!