Ένας Μαραθώνιος αγκαλιάς

Μια ιστορία για τον 38ο Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας

Δεν ξέρω ποιον ή ποια αφορά μία τόσο προσωπική εμπειρία. Όταν τις διαβάζω από άλλους μου δίνουν έμπνευση. Δεν φιλοδοξώ κάτι τέτοιο απαραίτητα.  Όταν τελειώσει η ιστορία μπορεί να έχω βρει γιατί την γράφω.

Ο πρώτος μου μαραθώνιος ήταν τον Απρίλιο του 2019 στη Θεσσαλονίκη. Μητέρα ενός παιδιού τότε, του γιου μου ο οποίος ήταν 4 χρονών.  Είχα τον Μαραθώνιο της Αθήνας πάντα στο μυαλό μου. Άλλωστε αυτή η αίσθηση του τερματισμού στον Καλλιμάρμαρο ήταν που με έκανε να ασχοληθώ με το τρέξιμο αλλά δεν ταίριαξαν οι εποχές και είχαμε σκεφτεί με τον προπονητή μου να τρέξω στη Θεσσαλονίκη. Στην Αθήνα θα έτρεχα τον Νοέμβριο του 2019.

Στην προετοιμασία λοιπόν εκεί περίπου τον Οκτώβριο του 2019 έμεινα έγκυος στην κόρη μου. Δεν έτρεξα. Γέννησα τον Ιούνιο και σκεφτόμουν πότε θα ξανατρέξω.

«Μην βιάζεσαι, πρέπει να περιμένεις;»

«Τι θέλεις τώρα εσύ, μάνα δύο παιδιών, τους μαραθωνίους;»

«Τι κάνεις παιδί μου; Θηλάζεις και θα τρέχεις στους δρόμους;»

Τίποτα δεν είναι εύκολο για μία γυναίκα. Ούτε και το τρέξιμο. Ήξερα ότι είναι δύσκολο να προλάβω το Μαραθώνιο του Νοεμβρίου του 2020. Τελικά δεν χρειάστηκε να μην προλάβω τίποτα, γιατί δεν έγινε λόγω covid -19. Ο Μαραθώνιος με περίμενε. Η επόμενη διοργάνωση ήταν απλά μονόδρομος.

Η προετοιμασία

Δύο παιδιά λοιπόν, μια νέα επαγγελματική ταυτότητα από τα μέσα του 2019, ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς σε μία καθημερινότητα και η προετοιμασία μου. Όλα πηγαίναν με πρόγραμμα. Η συνεισφορά του προπονητή μου Βασίλη ήταν τόσο σημαντική σε όλα.  Ήταν ο άνθρωπος που τον ρώτησα προλαβαίνω; Και απάντησε χωρίς καμία αμφιβολία. Ναι!

Και οι φωνές συνέχιζαν. Οι γιατροί να μην καταπονώ τα κόκκαλα μου τώρα που θηλάζω, άνθρωποι δικοί μου να θεωρούν ελάσσονος σημασίας την ευτυχία που μου προσφέρει το τρέξιμο. Αυτός που έμενε πιστός ήταν ο Πάνος. Μπορεί να θύμωνε ορισμένες φορές, να του την έσπαγα κάποιες Κυριακές που έπρεπε να ξυπνήσει γιατί έφευγα νωρίς, αλλά με στήριξε. Από την αρχή ως το τέλος. Και ξέρω ότι θα με στηρίξει σε ότι και να κάνω. Θυμάμαι την κόρη μου που γύριζα σπίτι και όταν έβλεπε το στρώμα που έβγαζα για να κάνω για ασκήσεις και διατάσεις, ερχόταν  να θηλάσει σε όλες τις πιθανές στάσεις.

Ένα μήνα πριν τον αγώνα είχα έναν τραυματισμό που προήλθε από τη μέση. Στο προτελευταίο Long Run ένιωσα να με διαπερνά ρεύμα στο αριστερό ισχίο και κρέμασε το πόδι μου. Σταμάτησα.

«Έχεις επιβαρυνθεί πολύ!»

«Πρέπει να προσέχεις τις επιφάνειες που τρέχεις»

«Βγήκες νωρίς μετά τη γέννα για τρέξιμο, οι γυναίκες κάνουν καιρό για να επαναφέρουν τη λεκάνη τους»

Όχι που εδώ θα γινόταν διαφορετικά. Σε όλα οι γυναίκες κάτι έχουν.  Γυναίκα, μητέρα, θηλάζουσα – μαραθώνιος = 1 – 0

Γυναίκα, μητέρα, θηλάζουσα – μαραθώνιος = 0 – 1

Ένα μήνα πριν σκεφτόμουν ότι δε θα τρέξω. Ξεκίνησα φυσιοκοθεραπείες, έκανα διάλειμμα και μετά από 10 μέρες δειλά – δειλά βγήκα στο δρόμο. Είχα άλλες 20 μέρες. Μία πονούσα, μία όχι. Βασική συμβουλή: Να μην κοιμάμαι πάνω στο ισχίο. Πως να το κάνεις αυτό όταν θηλάζεις όλο το βράδυ; Τίποτα δεν είναι εύκολο για μία γυναίκα.

Ο γιος μου το περίμενε πως και πως. Ήξερε για τον τραυματισμό και κάθε βράδυ με φρόντιζε με μία γλυκιά αγκαλιά.

Η φυσικοθεραπεύτρια μου είπε λοιπόν –  «Θα πας! Θα πας και θα κάνεις αυτό που θέλεις.» Μασάζ και θεραπείες.  Η Ευγενίτσα με τα θεραπευτικά χέρια.

Φοβόμουν πολύ. Αν ξεκινήσω και με πιάσει η μέση μου; Αν χρειαστεί να εγκαταλείψω και ο γιος μου με περιμένει στο Καλλιμάρμαρο;  Έκανα τόση μεγάλη προσπάθεια και λίγο πριν το τέλος δεν θα κατάφερνα να κάνω αυτό που ονειρεύομαι. Καλύτερα να μην πάω, σκεφτόμουν. Που να τρέχω μωρέ τώρα; (κυριολεκτικά και μεταφορικά!)

Την ημέρα της γιορτής μου δέχτηκα δώρο από μία μητέρα (μαγνητάκια για το bib number) με μία κάρτα που έγραφε «Για τη μεγάλη σου μέρα! Μεγάλη όχι για το αποτέλεσμα, αλλά γιατί έφτασες μέχρι εκεί με δυο παιδιά …». Είχε πλέον οριστικοποιηθεί. Θα ήμουν εκεί.

Τελευταίες μέρες, έτοιμη ότι θα στηθώ στην εκκίνηση σχεδιάζαμε οικογενειακώς την εκδρομή. Στις προπονήσεις σκεφτόμουν τι θα σκέφτομαι 42 χλμ. Μία εβδομάδα πριν, σε ένα χαλαρό 40λεπτό, πόνεσε η μέση μου και σταμάτησα. Μου κόπηκαν τα πόδια. Το σώμα μπορεί να αντιστεκόταν αλλά το πνεύμα μου αναζητούσε αυτή την εμπειρία σαν τρελό.

Λίγο πριν την μεγάλη μέρα

Κατεβήκαμε Αθήνα, είδαμε ανθρώπους που αγαπάω πολύ οι οποίοι με φρόντισαν με τόση αγάπη και τρυφερότητα. Πήρα ευχές και ενέργεια από ανθρώπους που δεν κατάφερα να δω αλλά είμαι σίγουρη ότι με σκεφτόντουσαν. Το σημαντικότερο όλων όμως, ήταν ότι ήξερα πως πολλοί άνθρωποι με παρακολουθούσαν από την εφαρμογή. Αυτή που ήθελα πολύ να είναι εκεί ήταν η αδερφή μου. Αλλά την κουβαλώ μέσα μου, οπότε ήμουν ήρεμη. Τους ένιωθα όλους κάθε στιγμή. Και στις 7.20 το πρωί ήμουν στην εκκίνηση. Με πήγε ο Πάνος μαζί με την μικρή, η οποία αν σηκώνονταν και λείπαμε και οι δύο δε θα περνούσε πολύ ωραία, οπότε ήρθε μαζί μας. Ο μεγάλος μου γιος, ξύπνησε μαζί μου στις 5.15, ενώ όλο το βράδυ στριφογύριζε στο κρεββάτι όπως ακριβώς εγώ. Σκέφτομαι τις συμβουλές: « Να ξεκουραστείτε καλά την παραμονή, να κοιμηθείτε καλά κτλ.»

Όλα γραμμένα για άλλους. Κοιμήθηκα αγκαλιά με τα παιδιά μου, όπως κοιμάμαι συνήθως, ενώ τα πόδια τους μπορεί να βρεθούν πάνω στον στομάχι μου, και παράλληλα η μικρή θα ξυπνήσει 4 – 5 φορές να θηλάσει ή απλά να κλαίει γιατί κάτι την έχει ενοχλήσει. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Και όσο αντιστεκόμουν τόσο εκνευριζόμουν. Αυτές ήταν οι συνθήκες οι δικές μου. Και με αυτές θα έτρεχα.

Ο γιος μου ζωγράφισε στο χέρι μου μια καρδιά και ένα αστέρι. Θα με περίμενε στο Καλλιμάρμαρο. Πρώτη, γιατί ήθελε το τρόπαιο. Κι εγώ θα περίμενα να τον δω. Πρώτον αυτόν, γιατί ήθελα αυτό το τρόπαιο της ζεστής ματιάς τους.

Η εκκίνηση

Με χαιρέτησε ο Πάνος και η κόρη μου. Και έμεινα μόνη. Και ένιωσα υπέροχα. Κοίταζα γύρω μου που βρίσκομαι. Τι ευτυχία! Ήμουν στην εκκίνηση του 38^ου Μαραθωνίου της Αθήνας. Ήξερα ότι μπορεί να μην καταφέρω να τερματίσω. Μπορεί να πονέσει η μέση. Αλλά δεν είχε καμία σημασία. Ήθελα να χαρώ την κάθε στιγμή. Μόνο στο παρόν. Ούτε μπροστά – ούτε πίσω.

Και φύγαμε! Έψαχνα την κάμερα να στείλω φιλιά γιατί ήξερα ότι με βλέπουν! Και τα κατάφερα! Στην εκπομπή του Μαραθωνίου στο Ertflix εκεί κοντά στο 50o λεπτό μπορείτε να με δείτε, στην εκκίνηση του 8^ου Block του Αγώνα Α.

Δεν κατάλαβα πως περνούσαν τα χιλιόμετρα κάτω από τα πόδια μου. Αλλά μέσα στην ψυχή μου ήταν σαν να βρίσκομαι σε ένα σύννεφο ανέμελης τρυφερότητας.

Έζησα κάθε λεπτό. Θυμάμαι πρόσωπα ανθρώπων που μας επευφημούσαν. Εκεί που πήγαινα να κουραστώ και να νιώσω το πόνο στην επιγονιτίδα του δεξιού ποδιού μου που είχε ξεκινήσει από το 10χλμ, εκεί άκουγα αυτές τις φωνές της συμπαράστασης και έπαιρνα δύναμη.

Αναπηρικά αμαξίδια, τον Άρη, το Δημήτρη, κόσμος να φωνάζει, παιδιά να μας δίνουν κουράγιο με το όνομα μας που το διάβαζαν στο bib number. Μια μεγάλη γιορτή. Και εγώ ήμουν μέρος της και ήμουν ευτυχισμένη. Τόση αγάπη απλωμένη στο δρόμο, δάκρυα συγκίνησης, παλαμάκια, χαρά! Πρόσωπα γεμάτα ζωή, ανθρωπιά, υποστήριξη.

Ο αγώνας ξεκινάει στο 15ο χλμ.

Έτρεχα σταθερά. Ήξερα ότι ο αγώνας ξεκινάει μετά το 15χλμ. Και δεν ήθελα να ξοδέψω καθόλου ενέργεια. Τα πόδια θέλανε να φύγουν αλλά εγώ κρατούσα πίσω. Και έφτασε το 15χλμ και πέρασε και πήγε στο 21χλμ. Και ήμουν καλά. Και εκεί βούρκωσα από συγκίνηση. Εκεί κατάλαβα ότι θα τερματίσω.  Η μέση δεν είχε πονέσει, δεν είχα καμία ενόχληση. Ήμουν καλά, εκτός από το γόνατο που θα το αγνοούσα.

Στο 24χλμ κατάλαβα τον Μαραθώνιο της Αθήνας. Οι ανηφόρες με χιλιόμετρα στα πόδια είναι δύσκολο. Βοηθούσα με έντονα χέρια και κατέβασμα του ρυθμού. Αλλά και πάλι οι άνθρωποι ήταν αυτοί που με έκαναν να μην σταματάω. Εκεί που κουραζόμουν τσουπ….κι άλλοι…να κάνουνε χαμό! Τι απίστευτο συναίσθημα να σε υποστηρίζουν.

Άντε παιδιά! Λίγο ακόμα!

Αλλά 7 και κατηφόρα!

Αυτό ήταν το στοίχημα, ο Σταυρός. Και τον έβλεπα να έρχεται, εκεί λίγο πριν το 30 βλέπω την Ασπασία! Δεν ξέρω αν με γνώρισε αλλά εγώ την είδα και της φώναξα! Έναν άνθρωπο που ξέρω! Πόση ανάγκη είχα και έναν δικό μου άνθρωπο! Για αυτό θα τρέξω για να φτάσω να τον δω.

31 και κατηφόρα…έκλαιγα από χαρά. Είχα φτάσει! Έπρεπε να μείνω συγκεντρωμένη. Αν τώρα αφεθώ στον ρυθμό που θέλει να τρέχω γρήγορα τότε υπήρχαν πολλές πιθανότητες να μην αντέξει η μέση μου.

Βλέποντας την Αθήνα

Έβλεπα την Αθήνα να πλησιάζει. Έτρεχαν οι ενδορφίνες μόνες τους, δεν έτρεχαν τα πόδια μου. Αφού πρώτα διέκρινα την Αγία Παρασκευή. Έψαχνα την Γεωργία. Μου είχε πει ότι θα ήταν εκεί. Και είναι πολύ συνεπής η Γεωργία. Είχα να την δω ακριβώς 2,5 χρόνια. Όσα και τα χρόνια που λείπω από την πόλη που τόσο αγαπώ. Και την είδα να ζητωκραυγάζει με πάθος, όπως την ξέρω! Καθώς απομακρύνθηκα από κοντά της σκεφτόμουν τους δικούς της μαραθωνίους.

Πετάρισε η καρδιά μου. Λίγο ακόμη λοιπόν έμεινε. Εύκολη η κατηφόρα, αν και καθώς έφτανες στο τέλος, τα χιλιόμετρα δεν πέρναγαν με τίποτα. Μουσική στο 38 και λίγο τρέλα, και μπαίνω στην Βασιλίσσης Σοφίας τελευταίο χιλιόμετρο, απίστευτο. Και σταματάω. Σταματάω για να κλάψω πολύ. Σαν μωρό έβαλα τα χέρια μου στα μάτια μου.

Τον τελευταίο μήνα με τον τραυματισμό είχα πείσει και τον εαυτό μου ότι δε θα τα καταφέρω.

«Δεν έγινε και κάτι!

Μην υπερβάλλεις

Δεν καταλαβαίνω γιατί το κάνεις στον εαυτό σου

Ξεκίνησες πολύ νωρίς να τρέχεις, είσαι μητέρα

Τώρα έχεις άλλες προτεραιότητες

Τι προσπαθείς να αποδείξεις;»

Εκεί λοιπόν, στο 41,3 σκέφτηκα ότι αυτές τις φωνές τις ακούω χρόνια. Και όταν ήθελα να αλλάξω επάγγελμα άκουγα ακριβώς τα ίδια. Αυτές τις φωνές τις κουβαλώ μέσα μου. Αυτές οι φωνές ήταν και είναι δικές μου. Μου μίλησα και μου έκανα μια αγκαλιά.

Δημητρούλα μου… Είσαι ασφαλής! 

Και αφού στο 41,5 έβγαλα όλες τις φωνές μαζί με όλα μου τα δάκρυα, έστριψα στην Ηρώδου Αττικού σαν ένα πετούμενο χαράς, ανάλαφρο σαν να ξεκινάει μόλις την βόλτα του. Ο κόσμος πυκνός και εγώ άνοιγα τα χέρια μου να τον ακούω και να τον καλώ να φωνάζει. Λίγο πριν μπορώ στο στάδιο να και η Μαρία. Η μητέρα που μου έστειλε το δώρο…Να φωνάζει και να πηδάει…! Η Μαρία είναι το παρόν και το μέλλον. Οι γονείς που συναντώ και μαζί χαράζουμε διαδρομές σαν μαραθώνιους…

Ο τερματισμός

Όταν είχα δει τερματισμούς στο Καλλιμάρμαρο και έκλαιγα από συγκίνηση, το σκεφτόμουν με δέος. Ότι και να φανταζόμουν πριν, δεν μπορεί να αγγίξει ούτε στο ελάχιστο αυτό που ένιωσα. Το στάδιο τεράστιο, κοιτάω αριστερά και τους ψάχνω. Πόσο ελαφριά μπορεί να αισθανόμουν…πετούσα από την χαρά μου και δεν υπάρχει τίποτα μεταφορικό σε αυτό που περιγράφω. Το μεγάφωνο έπαιζε, «Αν θυμηθείς το όνειρό μου…»… και εγώ χόρευα σε αυτά τα πρώτα μέτρα μέσα στο στάδιο.

Είδα τους φίλους μου περίπου 20 μέτρα πριν τον τερματισμό, και μετά ευθεία κάτω τον Πάνο με την μικρή στα χέρια. Την παίρνω αγκαλιά και μου λέει ο Πάνος: Ο Κλεάνθης δε θέλει να έρθει. Σηκώνω τα μάτια μου και τον βλέπω να με κοιτάει. Αυτός είναι. Ο Κλεάνθης που έσπασε το χέρι του και ντρεπόταν να τον ρωτάνε τι έγινε. Πως θα κατέβαινε να τον δει όλο το Καλλιμάρμαρο;

Κοιτιόμαστε ευθεία στα μάτια. Νομίζω ότι δεν έχουμε ανταλλάξει ποτέ ξανά τόσο ουσιαστικό βλέμμα. Μου χαμογελάει, με χαιρετάει και εγώ φιλάω την καρδιά που μου έχει ζωγραφίσει στο χέρι. Με κοιτάει και άκουσα το βλέμμα του: Τα κατάφερες μαμά!

Εκεί τελείωσε ο αγώνας. Σε αυτό το βλέμμα.

Μαραθώνιες αγκαλιές αναγνώρισης

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη εσωτερική γαλήνη και ευτυχία από το βήμα που κάνεις για να πας κάπου. Αυτή η αίσθηση της συμμετοχής στα πράγματα. Οι μέρες περνάνε από την εμπειρία μου και αναλογίζομαι τι είναι αυτό που συνέβη;

Στο μαραθώνιο κάθε άνθρωπος τρέχει για τα δικά του. Και αυτό που μας ενώνει είναι ότι αυτά τα τόσο διαφορετικά δικά μας, τα κάνουμε κάτι. Τα αφήνουμε στο δρόμο, στο τρέξιμο, στην ανάσα, στα πόδια.

Κάποιος μου είχε πει – αστειευόμενος – «Έχεις πολλά ψυχολογικά για να τρέχεις τόσο πολύ…». Αυτός – δυστυχώς για εκείνον – έκανε πλάκα. Και γράφω δυστυχώς, γιατί αυτό που έλεγε έχει σίγουρα μια αλήθεια, την οποία μάλλον δεν καταλαβαίνει. Το τρέξιμο για μένα είναι ο πιο υγιής μηχανισμός άμυνας. Και αποτέλεσε το τελευταίο εξάμηνο ένα κουτί πρώτων βοηθειών για να είμαι όρθια.

Βάζουμε συνέχεια μαραθώνιους στόχους στη ζωή μας.

• Να γεννήσω φυσιολογικά
• Να θηλάσω
• Να διαβάσω ένα ολόκληρο βιβλίο
• Να κάνω ένα μπάνιο χωρίς ενόχληση
• Να συνεχίσω τις σπουδές μου
• Να αλλάξω δουλειά
• Να βγάλω περισσότερο χρήματα
• Να αγοράσω ένα σπίτι
• Να βγάλω τη μέρα
• Να μεγαλώσω το παιδί μου
• Να γίνουμε καλά στην ψυχή μας…
• Να….να …. να….

Πολλοί από αυτούς μάλιστα μπορεί υπό συνθήκες να είναι πολύ δυσκολότεροι από έναν πραγματικό μαραθώνιο. Ότι κι αν κάνουμε ας θυμόμαστε ότι ο τρόπος που θα μιλήσουμε στον εαυτό μας σε αυτή την προσπάθεια είναι ωραίο να μοιάζει με τον τρόπο που θα μιλήσουμε στα παιδιά μας αν ήταν στη θέση μας. Να μοιάζει με τον τρόπο που θα μιλήσουν τα παιδιά μας στον εαυτό τους.

Όταν επιστρέφαμε στο αμάξι και μιλούσα ακατάπαυστα για την εμπειρία μου ο γιος μου με άκουγε με πολύ ενδιαφέρον. Κάποια στιγμή μου είπε:

Μαμά ήθελα να πάρεις κύπελο!

Πρόλαβε την έτσι κι αλλιώς σιωπή μου…

Αλλά δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι τερμάτισες. Σημασία έχει ότι προσπάθησες.

Τίποτα δεν είναι εύκολο για μια μητέρα. Και όλα είναι δυνατά γιατί ακριβώς είναι μητέρα. Τίποτα δεν είναι εύκολο για έναν άνθρωπο σήμερα, και όλα είναι δυνατά.  Σε αυτό το τόξο μεταξύ των απεριόριστων δυνατοτήτων και του τίποτα ας μην ξεχνάμε να μας αγκαλιάζουμε σφιχτά. Εμάς και όλους τους ανθρώπους που το χρειάζονται. Είτε τρέχουν μαραθώνιο, είτε όχι. Σφιχτά και πολύ…μαραθώνιες αγκαλιές αναγνώρισης και αποδοχής…!