«Την ημέρα που το παιδί μου έχασε τη χαρά του»

Σε μια ιδιαίτερα δύσκολη στιγμή έξω από την πόρτα του σπιτιού, ξεκινώντας να πάμε οικογενειακές διακοπές, κάθισα βιαστικά και άχαρα στο κάθισμα. Έξαλλη επειδή δεν πρόλαβα να βάλω τα πιάτα στο πλυντήριο πιάτων. Έξαλλη γιατί αργήσαμε να ξεκινήσουμε. Έξαλλη επειδή η πόρτα του γκαράζ δεν μπορούσε να κλείσει. Σας φαίνονται ασήμαντες, μικρές λεπτομέρειες αλλά αυτή ήταν η κατάσταση μου. Μια γυναίκα που δεν μπορούσε πλέον να δει τίποτα θετικό αλλά μόνο τις δυσκολίες της ζωής της.

Πριν να βγούμε από το δρόμο, ο άντρας μου με κοίταξε σαν να πέθανε κάποιος που αγαπούσε πάρα πολύ. Σιωπηρά, σαν να ψιθύριζε, μου είπε: «Δεν είσαι πλέον ποτέ χαρούμενη». Ήθελα να υπερασπιστώ τον εαυτό μου. Ήθελα να δικαιολογηθώ, να ξεκινήσω τις αρνήσεις και τα «έλα τώρα…είσαι υπερβολικός….»  Αλλά δεν μπορούσα. Γιατί ήξερα ότι είχε δίκιο.

Πού πήγε αυτή η χαρούμενη γυναίκα; Αυτή που χαμογέλασε στους ανθρώπους που συναντούσε στο δρόμο χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο. Αυτή, που οι φίλοι της  συχνά μιλούσαν για τη θετική προοπτική που βλέπει τη ζωή. Αυτή που αισθανόταν ευτυχισμένη απλά επειδή άκουσε το αγαπημένο της τραγούδι. Αυτή που γελούσε με τα λάθη και έκανε πλάκα, επειδή ήξερε ότι λάθη συμβαίνουν και σίγουρα δεν είναι το τέλος του κόσμου. Πού είχε πάει;

Κι εκείνη τη στιγμή, κοίταξα στο πίσω κάθισμα για να δω τα παιδιά μου, τότε ηλικίας έξι και τριών, τα οποία είχαν ακούσει τα λόγια του άντρα μου. Η μεγαλύτερή μου κόρη με κοιτούσε επίμονα με τα μεγάλα της μάτια, δαγκώνοντας τα χείλη της με αγωνία. Εκείνη τη στιγμή μπόρεσα να διαβάσω τις σκέψεις της. «Η μαμά είναι έξαλλη. Η μαμά είναι κουρασμένη και αγχωμένη». Αλλά το βλέμμα της δεν έλεγε μόνο αυτό, μπόρεσα να ακούσω τον τρόπο που ερμήνευε μέσα της, τη δυστυχία της μητέρας της. «Η μαμά είναι έξαλλη μαζί μου. Η μαμά είναι κουρασμένη εξαιτίας μου. Η μαμά είναι εκνευρισμένη με κάτι που έκανα». Και τότε μια ερώτηση που έκανα εγώ στον εαυτό μου με συγκλόνισε:

Που είχε πάει το χαρούμενο κορίτσι μου;

Αυτή που ξυπνούσε με το πιο υπέροχο χαμόγελο το πρωί. Αυτή που μόνο με το άκουσμα των λέξεων «μαλλί της γριάς» και  «κατάστημα κατοικίδιων ζώων», πετούσε από χαρά. Αυτή που γελούσε μέχρι δακρύων, αυτή που έγλειφε τα δάχτυλά της με ευχαρίστηση όταν έτρωγε και χόρευε χαρούμενα στο ρυθμό με κάθε τραγούδι.

Πού είχε πάει; Κι όμως, ήξερα.

Επειδή η ευτυχία μου βασιζόταν σε οτιδήποτε εξωτερικό – στα καθήκοντα που ολοκλήρωνα, στα σχέδια που έτρεχαν σύμφωνα με το πρόγραμμα, στους επαγγελματικούς στόχους που πετύχαινα, – ήμουν συνεχώς απογοητευμένη, αναστατωμένη, ανυπόμονη και αγχωμένη.  Επιλέγοντας να κάνω μία δυστυχισμένη ζωή, είχα μεταφέρει τη δυστυχία μου κατευθείαν στην χαρούμενη καρδιά της κόρης μου. Ο δικός της πόνος στο πρόσωπο ήταν μια άμεση αντανάκλαση της έκφρασης και των συναισθημάτων που είχα εγώ στο δικό μου πρόσωπο.

Ήθελα απελπισμένα να φέρω το χαμόγελο πίσω στο πρόσωπο της κόρης μου. Ήξερα ότι για να το καταφέρω, έπρεπε πρώτα να το επαναφέρω στο δικό μου. Άρχισα με μικρά βήματα που θα μπορούσα να κάνω για να γίνω πιο θετική στον παρόν μου. Σε έντονα χρωματιστά stickers  έγραφα καθημερινούς στόχους και θετικές εκφράσεις που με ενέπνεαν.  Ιδιαίτερα εμφανείς στους καθρέφτες και στο γραφείο μου ήταν αυτές οι δύο φράσεις: “Μόνο αγάπη σήμερα” και ” See Flowers Not Weeds “. Η πρώτη για να σωπάσω την εσωτερική μου φωνή που μου έλεγε ότι δε θα τα καταφέρω και είχε όλες αυτές τις αρνητικές σκέψεις και τη δεύτερη για να βρίσκω το καλό στους ανθρώπους και στις καταστάσεις.

Όσο αυτά γινόντουσαν μια καθημερινή πρακτική, ένιωσα μια βαθιά μεταμόρφωση στην καρδιά και στο σπίτι μου. Οι στόχοι μου δεν ήταν πλέον αποκλειστικά αντικείμενα που μπορούσαν να μετρηθούν ή να ελεγχθούν – αλλά πράγματα μη μετρήσιμα όπως, γέλιο, όνειρα, παιχνίδι, σύνδεση και αγάπη. Πετυχαίνοντας έναν ουσιαστικό μικρό καθημερινό στόχο, ήμουν σε θέση να δω τα δώρα στον ατελή μου εαυτό μου και στην ατελή ζωή μου. Η στάση μου με έκανε να δω διαφορετικά την κόρη μου. Είδα ποια ήταν, ένα παιδί με αγάπη, έξυπνες σκέψεις και ιδέες. Για πρώτη φορά, μπορούσα να δω όλα τα πράγματα που ήταν ικανά να κάνει – όχι τέλεια, αλλά αρκετά καλά. Το πρόσωπό μου χαλάρωσε και τα χαμόγελα ήρθαν πιο εύκολα και στις δυο μας.

Ένα πρωί (2 χρόνια μετά το περιστατικό στο αμάξι) κοίταξα έξω από το παράθυρο της κουζίνας για να την δω που έφτιαχνε ένα μικρό κήπο στη μέση της αυλής. Την παρακολουθούσα με προσοχή να φροντίζει τον κήπο και να χαμογελάει χαρούμενα. Ήταν ολοφάνερο πόσο γαλήνια αισθανόταν. Την έβγαλα μια φωτογραφία και την έστειλα στους γονείς μου. Τίποτα δεν θα μπορούσε να με είχε προετοιμάσει για την απάντηση που έλαβα. Οι γονείς μου, μου έγραψαν: «Ευχαριστούμε για αυτή την πολύτιμη εικόνα της όμορφης εγγονής μας. Κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων ετών, έχουμε δει μια τεράστια αλλαγή σε αυτήν. Δεν βλέπουμε πλέον φόβο στο βλέμμα της. Είναι πολύ πιο ευτυχισμένη και πιο χαλαρή. Αναπτύσσεται σε ένα δημιουργικό και φροντιστικό άτομο.  Είμαστε βέβαιοι ότι οι αλλαγές που βλέπουμε σε εκείνη σχετίζονται με τις αλλαγές που έχουμε δει και σε σένα.» Κάλυψα το στόμα μου για να σταματήσω του λυγμούς.

Όταν αγωνιζόμουν να τα κάνω όλα τέλεια και να επιβιώσω υπό αυτή την πίεση, στο παιδί μου συνέβαινε ακριβώς το ίδιο. Η κόρη μου είχε απορροφήσει την ένταση μου. Είχε απορροφήσει την απογοήτευσή μου. Είχε απορροφήσει το άγχος μου. Είχε απορροφήσει τη δυστυχία μου. Και καθώς τα αρνητικά συναισθήματά μου φιλτράνονταν σε αυτήν, επηρέασα την ικανότητά της να μεγαλώνει, να ευδοκιμεί και να ανθίζει. Εάν δεν το ήξερα πριν, το ξέρω τώρα: Τα παιδιά μας είναι ο κήπος μας. Αυτά απορροφούν το άγχος μας, ακριβώς όπως απορροφούν την γαλήνη μας. Αυτά απορροφούν την αρνητικότητά μας ακριβώς όπως απορροφούν τη χαρά μας. Και έχουμε τη δύναμη να ελέγξουμε αυτό που απορροφούν, αλλά πρώτα, πρέπει να απευθυνθούμε στον εαυτό μας.

Θα μπορούσαμε να του πούμε τα εξής:

Αγαπητέ εαυτέ, έχεις συναισθήματα, τα οποία είναι σημαντικά και αναγνωρίσιμα. Έχεις όρια. Όρια τα οποία είναι απαραίτητα για να αξιολογείς το χρόνο σου σε κάθε τομέα και να φροντίζεις την υγεία σου.  Έχεις όνειρα. Σου αξίζει να ακολουθήσεις αυτό που κάνει την καρδιά σου ζωντανή. Έχεις ανάγκες. Αξίζεις την αγάπη, την ξεκούραση, τη καλή διατροφή και τη χαρά. Ίσως ξεχνάς ότι πρέπει να φροντίζεις και εσένα. Είναι οκ, πολλές φορές το ξεχνάω κι εγώ.  Ευτυχώς μπορούμε και σήμερα ακόμα να κάνουμε κάτι για αυτό!

Ας στρέψουμε την προσοχή στον εαυτό μας όπως κάνουμε στους αγαπημένους μας. Ίσως να το κάνουμε συνήθεια. Ποτέ δεν θα μάθουμε πόσο μπορούμε να αναπτυχθούμε και να ανθίσουμε μέχρι να στραφούμε σε αυτό που μας είναι πολύτιμο!

Μετάφραση του άρθρου: Rachel Macy Stafford, «The day my child lost her joy»

https://todaysmama.com/parenting/the-day-my-child-lost-her-joy-and-what-i-did-to-revive-it